Tímarit lögfræðinga - 01.04.2012, Blaðsíða 20


dóms, sem staðfestur var að þessu leyti í Hæstarétti með vísan til
forsendna, sagði m.a.:
Í lögum nr. 43/2000, um lagaskil á sviði samningaréttar, segir í 1. mgr. 3. gr.
að um samninga skuli beita þeim lögum sem samningsaðilar hafa valið
berum orðum eða þeim lögum sem með vissu verða talin leiða af samn­
ingnum sjálfum eða öðrum atvikum. Síðan segir að samningsaðilar geti
samið svo um að þau lög sem vísað er til skuli gilda um samninginn í heild
eða aðeins um tiltekinn hluta hans. Óumdeilt er að í skilmálum [L] um inn­
stæðurnar, kemur fram að ensk lög skuli gilda um þá samningsskuldbind­
ingu. Samkvæmt því verður ákvæðum enskra laga beitt um rétt [F] til að
krefjast vaxta af kröfu sinni. Af því leiðir að hvorki verður fallist á aðal­
kröfu varnaraðilans [F] um íslenska dráttarvexti samkvæmt 1. mgr. 6. gr.
laga nr. 38/2001, né 1. varakröfu hans um vexti samkvæmt grunnvöxtum
Englandsbanka, að viðbættu vanefndaálagi samkvæmt 6. gr. vaxtalaga nr.
38/2001.
Að þessu sögðu var fallist á að um vexti af kröfunum færi eftir
enskum lögum (Judgement Act frá 1838). Hæstiréttur staðfesti þessa
niðurstöðu með vísan til forsendna ásamt eftirfarandi athugasemd:
Samkvæmt því [staðfestingu réttarins með vísan til forsendna héraðsdóms]
og með vísan til c. liðar 3. mgr.32 10. gr. laga nr. 43/2000 um lagaskil á sviði
samningaréttar er og staðfest sú úrlausn hins kærða úrskurðar að reglur
breskra laga gildi um rétt varnaraðilans [F] til að krefjast vaxta af hinum
framseldu kröfum, þótt um meðferð og rétthæð þeirra við slitin og inn­
stæðutryggingarvernd fari að íslenskum lögum.
Dómur þessi er að öllu leyti í takt við meginregluna í 3. gr. laga
nr. 43/2000 og enn fremur almenna meginreglu íslensks réttar um
samningsfrelsi.
Hér má einnig benda á dóm Hæstaréttar frá 12. október 2011 í máli
nr. 398/2011 þar sem fjallað var um ágreiningskröfu við slit Kaup­
þings banka hf. Bankinn hafði gefið út skuldabréf sem kröfuhafar
keyptu. Enn fremur var undirliggjandi samningur milli kröfuhafa
og bankans. Bæði skuldabréfið og samningurinn kváðu á um að
skjölin skyldu túlkuð samkvæmt lögum New York ríkis. Fallist var
á að beita ætti þeim lögum í málinu.
Sömu niðurstöðu má einnig sjá í úrskurði Héraðsdóms Reykjavíkur
frá 15. desember 2011 í máli nr. X-83/2011, úrskurði Héraðsdóms Reykja­
víkur frá 20. október 2011 í máli nr. X-264/2010 og úrskurði Héraðsdóms
Reykjavíkur frá 24. nóvember 2009 í máli nr. X-6/2009.
Í dæmaskyni má einnig nefna enskan dóm, In Companie Tunisi­
enn de Navigation SA gegn Companie d´Armement Maritime SA.33, en
32 Hér á að mati höfundar augljóslega að standa „1. mgr.“.
33 [1971] AC 572.