Tímarit lögfræðinga - 01.04.2012, Page 20
dóms, sem staðfestur var að þessu leyti í Hæstarétti með vísan til
forsendna, sagði m.a.:
Í lögum nr. 43/2000, um lagaskil á sviði samningaréttar, segir í 1. mgr. 3. gr.
að um samninga skuli beita þeim lögum sem samningsaðilar hafa valið
berum orðum eða þeim lögum sem með vissu verða talin leiða af samn
ingnum sjálfum eða öðrum atvikum. Síðan segir að samningsaðilar geti
samið svo um að þau lög sem vísað er til skuli gilda um samninginn í heild
eða aðeins um tiltekinn hluta hans. Óumdeilt er að í skilmálum [L] um inn
stæðurnar, kemur fram að ensk lög skuli gilda um þá samningsskuldbind
ingu. Samkvæmt því verður ákvæðum enskra laga beitt um rétt [F] til að
krefjast vaxta af kröfu sinni. Af því leiðir að hvorki verður fallist á aðal
kröfu varnaraðilans [F] um íslenska dráttarvexti samkvæmt 1. mgr. 6. gr.
laga nr. 38/2001, né 1. varakröfu hans um vexti samkvæmt grunnvöxtum
Englandsbanka, að viðbættu vanefndaálagi samkvæmt 6. gr. vaxtalaga nr.
38/2001.
Að þessu sögðu var fallist á að um vexti af kröfunum færi eftir
enskum lögum (Judgement Act frá 1838). Hæstiréttur staðfesti þessa
niðurstöðu með vísan til forsendna ásamt eftirfarandi athugasemd:
Samkvæmt því [staðfestingu réttarins með vísan til forsendna héraðsdóms]
og með vísan til c. liðar 3. mgr.32 10. gr. laga nr. 43/2000 um lagaskil á sviði
samningaréttar er og staðfest sú úrlausn hins kærða úrskurðar að reglur
breskra laga gildi um rétt varnaraðilans [F] til að krefjast vaxta af hinum
framseldu kröfum, þótt um meðferð og rétthæð þeirra við slitin og inn
stæðutryggingarvernd fari að íslenskum lögum.
Dómur þessi er að öllu leyti í takt við meginregluna í 3. gr. laga
nr. 43/2000 og enn fremur almenna meginreglu íslensks réttar um
samningsfrelsi.
Hér má einnig benda á dóm Hæstaréttar frá 12. október 2011 í máli
nr. 398/2011 þar sem fjallað var um ágreiningskröfu við slit Kaup
þings banka hf. Bankinn hafði gefið út skuldabréf sem kröfuhafar
keyptu. Enn fremur var undirliggjandi samningur milli kröfuhafa
og bankans. Bæði skuldabréfið og samningurinn kváðu á um að
skjölin skyldu túlkuð samkvæmt lögum New York ríkis. Fallist var
á að beita ætti þeim lögum í málinu.
Sömu niðurstöðu má einnig sjá í úrskurði Héraðsdóms Reykjavíkur
frá 15. desember 2011 í máli nr. X-83/2011, úrskurði Héraðsdóms Reykja
víkur frá 20. október 2011 í máli nr. X-264/2010 og úrskurði Héraðsdóms
Reykjavíkur frá 24. nóvember 2009 í máli nr. X-6/2009.
Í dæmaskyni má einnig nefna enskan dóm, In Companie Tunisi
enn de Navigation SA gegn Companie d´Armement Maritime SA.33, en
32 Hér á að mati höfundar augljóslega að standa „1. mgr.“.
33 [1971] AC 572.