Tímarit lögfræðinga - 01.04.2012, Blaðsíða 34


verið aðal aðdráttarafl sveitarinnar. Stefndi var þýskt félag sem skipu­
lagði hljómleikahátíð í Þýskalandi. Félögin gerðu samning um að
Oasis stigi á stokk í Þýskalandi. Vegna persónulegrar þrætu milli
Gallagher bræðranna neitaði annar þeirra að spila í Þýskalandi.
Ágreiningur reis um það hvort þýska félagið þyrfti að greiða fullt
verð fyrir framlag hljómsveitarinnar og sú spurning vaknaði hvort
um samninginn giltu ensk eða þýsk lög. Samkvæmt meginreglunni
í 2. mgr. 4. gr. Rómarsamningsins ætti niðurstaðan að verða sú að
ensk lög giltu um samninginn, enda aðalskyldan á stefnanda og
hann með aðalstöðvar í Englandi. Dómstóllinn beitti hins vegar 5.
mgr. og taldi samninginn hafa ríkari tengsl við Þýskaland. Þeir
þættir sem höfðu þýðingu í þeim efnum voru að hljómsveitin átti að
spila þar, hljómleikarnir voru auglýstir þar og þar átti stefndi að
útvega nauðsynlegan búnað fyrir hljómsveitina. Engin önnur tengsl
voru við England en þau að stefnandi var þaðan sem og hljómsveit­
in sjálf.
Í Kenburn Waste Management Ltd. gegn Bergmann65 voru mála­
vextir þeir að B, einstaklingur búsettur í Þýskalandi, hafði sérleyfi
fyrir sorpkvörn í Stóra­Bretlandi. K, breskt félag, seldi öðruvísi
sorpkvörn. B taldi að salan færi í bága við einkaleyfi hans á vörunni
og hótaði viðskiptavinum K að höfða mál gegn þeim. Síðar sendi B
bréf til K og skuldbatt sig til að láta af slíkum hótunum. Með því
stofnaðist samningur milli aðila. B hélt síðan hótunum sínum áfram.
K höfðaði þá mál gegn B í Englandi. Talið var að aðalskyldan, að
láta af hótunum um málshöfðun, væri hjá B. Þar af leiðandi, sam­
kvæmt 2. mgr. 4. gr. Rómarsamningsins, hefðu þýsk lög átt að gilda
um ágreininginn. Dómstóllinn byggði hins vegar á 5. mgr. og taldi
að samningurinn hefði ríkust tengsl við England.
4.3.6 Samantekt á aðferðarfræði við beitingu 4. gr. laga nr. 43/2000
Til að taka saman framangreinda umfjöllun er rétt að geta þess að
aðferðarfræðin við beitingu 4. gr. laga nr. 43/2000 er þannig að fyrst
er litið til þess við lög hvers lands samningur hefur sterkust tengsl,
sbr. 1. mgr. 4. gr. Ef unnt er að afmarka hver aðalskylda samnings er
skal að jafnaði litið svo á að samningur hafi sterkust tengsl við það
land þar sem sá aðili, sem efna á aðalskyldu samnings, býr við
samningsgerðina, sbr. leiðbeiningarreglu 2. mgr. 4. gr. Þannig ræður
það, hvar aðalskyldan er talin liggja, að jafnaði því hvaða lög eru
talin hafa sterkust tengsl við samninginn. Samkvæmt 2. mgr. er litið
svo á staðsetning þess aðila, sem innir aðalskylduna af hendi, ráði
því hvaða lög hafa sterkust tengsl við samninginn, en ekki t.d. hvar
aðalskyldan er innt af hendi. Verði ekki talið að sérreglur 3. eða 4.
65 [2002] EWCA Civ. 98.