Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1977, Blaðsíða 16

14
lá það með sínum grafkyrru snæbylgjum, sem vindurinn við og
við blés af einstaka fjúkhnoðra, eins og hann þeytir froðu af
bylgjum hafsins. Jöklarnir haldast hér í hendur, ef svo mætti að
orði kveða, hver um sig er glerhöll handa jungfrúnni, sem mátt-
inn hefir og viljann til að fanga, deyða og dysja. Sólin geislaði
frá sér brennandi hita. snjórinn var skínandi hvítur og eins og
yfirstráður hvítbláum, blikandi demöntum. Ótal skordýr, einkum
fiðrildi og býflugur, lágu unnvörpum dauð á snjónum. Þau höfðu
hætt sér of hátt upp eða vindurinn hafði borið þau svo hátt upp,
þangað til þau króknuðu í kuldanum. Yfir Wetterhorn hékk ekki
ólíkt svörtum og sléttkembdum toglagði, dálítill ískyggilegur ský-
hnoðri; hann seig niður, þrunginn af því, sem inni fyrir bjó; það
var jökulvindurinn Föhn, sem er svo skelfilegur, þegar hann skell-
ur á. Áhrifin af fjallgöngunni, næturgistingin hér efra og veg-
ferðin áfram, hinar hyldjúpu f jallagjár, þar sem vatnið um ómuna
aldir, sem huga manns sundlar yfir, hafði sagað sundur björgin,
alt þetta festi sig ógleymanlega í minni Rúða.
Mannautt steinhús fyrir handan snæhafið veitti þeim félögum
skjól og hæli til næturgistingar; fundu þeir þar fyrir viðarkol
og grenigreinar; var nú kveikt upp bál í snatri og búið til nátt-
hvíldar eftir föngum, mennirnir settust við eldinn, reyktu tóbak
og drukku hinn heita og grasaða drykk, sem þeir höfðu bruggað
sjálfir.
Rúði fékk dálítið með af drykknum og var nú talað um hinar
huldufullu verur, sem heima eiga í Alpafjöllunum, um ormana í
stöðuvötnunum djúpu, um næturliðið, draugaherinn, sem bar sof-
andann til undraborgarinnar Feneyja, sem er eins og á floti; um
kynjasmalann, sem á að reka svörtu kindurnar sínar yfir afrétt-
inn; þó menn hefði ekki séð hjörðina, þá hafði þó heyrst ómurinn
af fjárbjöllunum og einhver ámátleg beljun. Rúði hlustaði á þetta
með forvitni, en ekki með hræðslu því hræðslu þekti hann ekki;
og er hann hlustaði, þótti honum sem hann heyrði þessa ámát-
legu forynjulegu beljun, og meira að segja alt af glöggvara og
glöggvara; mennirnir heyrðu hana líka, hættu talinu og sögðu
Rúða, að hann mætti ekki sofa.
Þetta var þá „Föhn“, sem brast á, þessi afskaplegi ofsastorm-
ur, sem steypist af fjöllunum ofan í dalinn og mölvar í algleym-