Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1977, Blaðsíða 40
38
snæflákann og liggur endilöng í logskínandi sólbirtunni á fanna-
bólstrum, sem vindurinn hefir hrannað þar saman, þar sat hún
og horfði langeyg niður í hina djúpu dali, þar sem mennirnir bis-
uðu og bjástruðu eins og maurar á sólskininni hellu.
„Þið andakraftar! — svo kalla sólarbörnin ykkur,“ mælti ís-
jungfrúin. — „Skriðormar eruð þið; ekki þarf nema einn veltandi
snjókökk, þá eruð þið með ykkar borgum og húsum muldir í smátt
og máðir út!“
Og hún kerti höfuðið drembilega, horfði vítt um kring með fár-
leiftrandi augum. En neðan úr dalnum heyrðist skrölthljóð og
dynkir af klettasprengingum. Mannaverk! Það var verið að vinna
að járnbraut og járnbrautargöngum. Af því heyrast þessir hvellir,
svo sem byssuskot væru. „En þegar eg færi til hallir mínar þá
drynur í öllu sem þórdunur öskri!“
Úr dalnum gaus upp reykur, sem færðist áfram eins og bylgj-
andi blæja eða blaktandi fjaðurskúfur. Það var upp úr brautfar-
andanum, sem brunaði fram á nýopnaðri járnbrautinni, dragandi
eftir sér eimlestina, þennan undna langorm, sem er alt einir liðir,
hver liður vagn, sem kræktur er aftan í vagn; þaut nú áfram sem
kólfi skyti.
„Þeir eru í herraleik, andakraftarnir þarna niður frá,“ sagði
ísjungfrúin. „Það eru nú samt náttúrukraftarnir, sem yfirráðin
hafa,“ og hún hló, hún söng, svo að undir tók í dalnum.
„Nú hljóp fram skriða,“ sögðu mennirnir þar neðra.
En sólarbörnin sungu ennþá hærra um mannsþankann, sem
drottnar, sem hneppir hafið undir ok, færir fjöll úr stað og fyllir
dali, mannsþankann, sem er náttúrukraftanna herra.
I sama bili kom aðvífandi ferðamannahópur út á fannsléttuna,
þar sem ísjungfrúin sat; voru þeir bundnir, hver við annan, með
kaðalstrengjum, svo. þeir allir væri einn stærri líkami á íshálk-
unni fram við flugdjúpar jökulgjárnar.
„Skriðkvikindi! Hvað ætli þið séuð herrar náttúrukraftanna ?“
Og ísjungfrúin sneri sér frá þeim með háðssvip og horfði niður
í dalinn djúpa, þar sem járnbrautarlestin húrraði fram hjá.
„Þarna sitja þeir, þessir þankar; þeir sitja í rammhaldi náttúru-
aflanna, eg sé þá hvern og einn. Einn situr rogginn, eins og kon-
ungur; aleinn fyrir sig, þara sitja þeir í hrúgu; þarna sefur helm-