Milli mála - 2022, Page 162
MILLI MÁLA
Milli mála 14/1/2022 161
Hér er talsverður munur, bæði hvað efnisatriði og framsetningu
varðar. Þýðing Jóns Egils er ekki einungis styttri heldur er allt annar
taktur í henni enda eru málsgreinarnar ekki eins langar. Ljóst er að
eitthvað hefur skolast til varðandi meiðsli sögupersóna; í þýðingum
Smith og Ingunnar er sagt að stúlkan hafi fótbrotnað en það kemur
ekki fram í texta Jóns Egils fyrr en löngu síðar. Hjá Smith og
Ingunni er frú Oh sögð vera með umbúðir um mjóbakið en í þýðingu
Jóns Egils er ekkert minnst á þær. Hjá Jóni er bóndi gömlu konunnar
aftur á móti sárkvalinn, með spelku og getur lítið hreyft sig. Síðar
kemur fram í öllum þýðingunum að hann hafi farið úr mjaðmarlið.
Í eftirfarandi dæmi má sjá enn meiri mun á þýðingu Ingunnar og
Jóns Egils:
Ingunn:
Og sú var líka raunin, því frú Oh var stöðvuð fjórum sinnum og yfirheyrð
áður en hún var einu sinni komin fimmtán ri áleiðis. Hún gerði sér grein
fyrir því að aldurinn væri hennar eina vörn og reyndi að notfæra sér það út
í æsar í hvert skipti. Hvað hefði hún annað átt að gera? Hvernig átti hún
að geta verið heiðarleg eða einlæg þegar engin leið var að vita hvað gæti
komið fyrir hana ef hún væri ekki stöðugt á verði. Hún notaði klækjabrögð
sem hún hafði aldrei vitað til að hún kynni, hún þóttist meira að segja vera
heyrnarsljó og hváði hvað eftir annað þó að hún heyrði í rauninni alveg
ágætlega.52
Jón Egill:
Á um það bil sjö kílómetra vegarspotta var hún stöðvuð fjórum sinnum og
yfirheyrð. Frú Ó vissi að hennar eina vörn og skjöldur væri aldurinn. Hún
brá honum í hvert sinn fyrir sig og var sér þess meðvitandi að ef hún héldi
ekki sínu striki færi ekki vel fyrir henni. Hún hafði ekki haft hugmynd
um að hún ætti til slík bellibrögð. „Ha? Hvað?“ spurði hún ítrekað þótt
hún heyrði ósköp vel.53
Eins og sjá má á þessum dæmum úr sögu Bandis er verulegur munur
á þýðingunum, bæði hvað hrynjandi og einstakar þýðingalausnir
varðar, svo ekki sé talað um lengdina. Þýðing Ingunnar fylgir þeirri
52 Bandi, Sakfelling, 170.
53 Bandi, Smásögur heimsins – Asía og Eyjaálfa, 214.
RÚNAR HELGI VIGNISSON