Milli mála - 2022, Side 194

MILLI MÁLA
Milli mála 14/1/2022 193
poka og með djúpri hneigingu afhenti pan Apolek Brajnu, eiginkonu
kráareigandans, pappírsörk.
– Náðuga pani Brajna, sagði hann, veitið viðtöku frá farandlista-
manninum, sem skírður var því kristna nafni Apollínaríus, þessari
andlitsmynd af yður, sem tákn um auðmjúkt þakklæti vort fyrir
dýrðlega gestrisni yðar. Ef Jesús Guð ætlar oss fleiri ævidaga og eflir
list mína mun ég snúa aftur og litskreyta myndina. Hári yðar hæfa
perlur og á brjóst yðar málum vér hálsfesti úr smarögðum.
Á dálitla pappírsörk hafði með rauðum blýanti, blýanti sem var
rauður og mjúkur eins og leir, verið dregin upp mynd af hlæjandi
andliti Brajnu, sveipuðu koparlitum lokkum.
– Peningarnir mínir! hrópaði Shmerel, þegar hann sá andlitsmynd
konu sinnar. Hann greip staf og hélt á eftir kráargestunum. En á leið-
inni mundi Shmerel eftir bleikum og votum líkama Apoleks, sólinni
í litla húsagarðinum og lágværum ómi dragspilsins. Kráareigandinn
komst í andlegt uppnám, lagði frá sér stafinn og sneri aftur heim.
Næsta morgun sýndi Apolek prestinum í Novograd prófskírteini
frá listaakademíunni í Munchen og stillti upp fyrir framan hann tólf
myndum við efni úr Biblíunni. Myndirnar voru málaðar með olíu á
þunnar plötur úr sýprusviði. Á borði sínu sá presturinn logandi purp-
uramöttla, skínandi smaragðsakra og blómum skrýddar ábreiður sem
kastað hafði verið yfir sléttur Palestínu.
Dýrlingar pan Apoleks, þessir fagnandi og einfeldningslegu gömlu
menn, gráskeggjaðir og rjóðir í kinnum, voru umvafðir flaumi silkis
og máttugra kvölda.
Þennan dag fékk pan Apolek pöntun um að skreyta nýju kirkjuna.
Og yfir benediktusarlíkjörnum sagði presturinn við listamanninn:
– Heilög María, sagði hann, – kæri pan Apolek, úr hvaða undra-
víddum kom yfir oss yðar mikla gleðilega blessun …?
Apolek vann af kappi og strax eftir mánuð var nýja kirkjan full
af jarmandi hjörðum, rykugri gyllingu sólarlaga og strágulum kýr-
júgrum. Buffalóar með slitna húð drógust áfram í sameyki, hundar
með bleik trýni hlupu á undan hjörðinni og bústin ungabörn rugg-
uðu í vöggum sem hengdar höfðu verið í þráðbein pálmatré. Brúnir
tötrar fransiskanamunka umkringdu eina vögguna. Vitringaskarinn
var sundurskorinn af glitrandi sköllum og hrukkum sem voru blóð-
rauðar líkt og sár. Í hópi vitringanna brá fyrir refsglotti á kerlingar-
ÍSAAK BABEL