Skessuhorn - 20.12.2022, Blaðsíða 77

ÞRIÐJUDAGUR 20. DESEMBER 2022 77
„Það er svo mikill erill í borginni
og margt fólk. Ég fer tvisvar á ári
þangað og það tekur mig orðið
tvo daga að venjast hávaðanum og
mannmergðinni. Ég sé það líka
með augum Björns þegar hann
kemur út með mér að þetta á ekki
við hann. Og ég hef breyst hér,“
segir hún hugsi. „Lært að vera
róleg og þolinmóð og að kunna að
meta þögnina.“
Lítill breytingamaður
Björn tekur undir orð Jennu um
lífið í stórborginni. Hann segir að
fólk sé þar mikið inni við og sjón­
varpið sé stærsti hluturinn í stof­
unni. Úti séu líka svo há tré, að
það sé mikill skuggi, jafnvel þegar
veðrið er gott. Svo sé erfitt og tíma­
frekt að eiga erindi eitthvert, það
geti tekið fjórar klukkustundir að
fara í eina verslun. Hann er sjálfur
fæddur og uppalinn á Akranesi en
fólkið hans kemur af Ströndum og
úr Svarfaðardal. Hann segist alltaf
hafa verið á Skaganum og sé lítill
breytingamaður. „Ég vann í sem­
entinu í 34 ár og hætti ekki þar fyrr
en verksmiðjan lokaði. Þá fór ég
í álverið og er búinn að vera þar í
tíu ár. Ég er ekki með framhalds­
menntun í farteskinu; hef aldrei
getað lært á bók og þá er ekki
margt hægt að gera,“ segir hann.
En seinna í þessu viðtali kemur í
ljós að honum er margt til lista lagt.
Björn á eina systur á lífi sem býr á
Skaganum. „Við vorum þrjú systk­
inin en ein systir mín lést eftir að
hafa barist lengi við krabbamein.
Pabbi okkar vann í sementinu, var
á sjó, í virkjunum og var á hvalnum.
Hann breytti oftar til en ég,“
segir hann kíminn. „En mamma
var heimavinnandi og vann líka
í Skagaveri og í frystihúsum og
slíku.“
Að horfa ekki í augun
Við höldum áfram að ræða mun­
inn á átta þúsund manna sam félagi
á Íslandi og nærri nítján millj­
óna borg í Bandaríkjunum. Björn
segir margt hafa virst sérstakt í
augum Jennu þegar hún kom fyrst
á Skagann. „Þegar við keyrðum um
bæinn tók hún eftir að ég heilsaði
mörgum. Það voru jú ýmsir kunn­
ingjar, skólafélagar og frændfólk.
En hún ályktaði að ég hlyti að vera
frægur Íslendingur sem margir
vissu hver var. Á hennar heima­
slóðum gætir maður þess nefnilega
að horfa ekki í augun á fólki sem
maður mætir. Þú gætir þá allt eins
verið búinn að mynda tengingu við
geðveikan brjálæðing. Hún hrökk
líka við að sjá lítil börn frjáls ferða
sinna hér, á heimleið úr skóla eða
úti að leika og sagði að barn eins
og þetta væri horfið eftir tvær mín­
útur í New York!“ Jenna samsinnir
þessu og segir að í stórborginni sé
umhverfið afar ólíkt. „Þér er kennt
í skóla að óttast alla fullorðna sem
þú ekki þekkir. Og hvernig getur
það verið að krakki gangi einn heim
úr skólanum? En hér er þetta allt
öðruvísi. Það versta sem gæti skeð
væri að barn villtist. En þá myndi
örugglega einhver þekkja til þess og
vísa því veginn,“ segir hún og hlær.
Í miðju hamfara
Jenna er uppalin í Queens, stærsta
hverfi New York borgar. „Hverfið
var ágætt, en maður var samt ekki
úti við án þess að hafa varann á
sér,“ segir hún. „Hér er maður hins
vegar áhyggjulaus á ferli.“ Hún
lærði blaðamennsku og fjölmið­
lun við Háskólann í Connecticut
og hafði einsett sér að sérhæfa sig í
skrifum um stjórnmál. En þegar til
kom hugnaðist henni ekki stjórn­
málaástandið í Bandaríkjunum svo
hún færði sig yfir í viðskipti og fjár­
mál. Næstu þrettán árin skrifaði
hún helst um málefni Kauphallar­
innar í New York (Wall Street),
fasteignaviðskipti og tryggingamál,
m.a. fyrir fjármálaritið Pensions
and Investments. Hún segir að það
hafi ekki verið upphaflega planið að
vinna með þennan málaflokk. „En
mér fannst þetta samt áhugavert. Þá
sex mánuði sem ég dvaldi á Íslandi
árið 2008 ætlaði ég svo að afla tekna
með því að skrifa. En hrunið varð
tveimur vikum eftir að ég kom og
það breytti öllu. Allt í einu var ég
stödd í miðju hamfara og fólkið
mitt hafði miklar áhyggjur af mér.“
Eftir hrunið fór Jenna heim­
leiðis. En Ísland fór ekki úr huga
hennar og hún kom enn á ný til
að ferðast um landið. Síðar þróað­
ist vinasamband hennar og Björns í
að þau urðu par. Það þýddi búferla­
flutning til Íslands og þau gengu í
hjónaband árið 2013. „Þetta var
gríðarlega stór ákvörðun fyrir mig
því starfsframi minn var mér mjög
mikilvægur. Og ég vissi að ég myndi
ekki fá sömu tækifæri hér og heima,
jafnvel þótt ég lærði íslensku mjög
vel,“ segir hún.
Að starfa hjá
forsetafrúnni
Og hvernig finnst Jennu íslenskan?
Það stendur ekki á svari. „Erfið! Ég
var um þrítugt þegar ég fór að læra
hana í háskólanum og fannst að
margir þar væru lengra komnir en
ég. Sumir kunnu mörg tungumál,
en ég kunni bara ensku. Það var
ekki lögð mikil áhersla á tungumál
í New York. Ég lærði samt spænsku
í þrjú ár í skóla. En ég hafði aldrei
mikinn áhuga á spænskunni. En
bara það að nema öll hljóð í íslensk­
unni er erfitt, en ég hef ekki gefist
upp og þarf að taka mig á í þessu,“
segir hún brosandi.
Jenna vann um nokkurt skeið
í Reykjavík fyrir ferðaskrifstof­
una Nordic Visitors. Hún hefur
líka skrifað fyrir The Reykjavík
Grapevine og tímaritin Iceland
Review og Icelandic Times. Hún
skrifaði líka fyrir Flugblað Icelandair
þegar Eliza Reid var ritstjóri þess
og segir að pabba sínum hafi fund­
ist mjög flott að hún væri að vinna
undir stjórn forsetafrúar Íslands.
Að skrifa og teikna
Ritstörf Jennu í dag eru fjölbreytt.
Fjórða útgáfa ferðahandbókar­
innar er nýkomin út og í sumar
skrifaði hún grein um hvalveiðar.
Svo skrifar hún reglubundið fyrir
íslensk fyrirtæki sem starfa á alþjóð­
legum grundvelli á sviði fjármála,
tækni eða ferðamála svo nokkuð
sé nefnt. Nýverið samdi hún svo
grein fyrir inews.co.uk. um sér­
grein þjóðarinnar; íslenska bóka­
flóðið. Þar skýrir hún á fallegu máli
um hvað er að ræða og tekur bæði
bókaútgefendur og höfunda tali.
„Að geta skrifað er aðdáunarverður
eiginleiki,“ segir Björn. „Sjálfur get
ég ekkert skrifað!“ Jenna skýtur
inn í umræðuna að hún geti heldur
alls ekki teiknað og málað eins og
hann, myndirnar hans séu sterkar
og áhrifamiklar.
Áhrifavaldurinn Bowie
Bakgrunnur Jennu og Björns er
vissulega gjörólíkur. En það er
augljóst að þau eru skyldar sálir.
Ekki síst eiga þau það sameigin­
legt að tilheyra aðdáendahópi um
líf og sköpunarverk David Bowie.
Þau gjörþekkja hvert einasta
verk. Gríðarlegt safn vínylplatna
og myndir tengdar Bowie þekja
veggina. Björn segir að hann hafi
ungur kynnst tónlist Bowie þegar
eldri systir hans fór að spila tón­
listina hans. Hann fékk lánaðar
plötur hjá henni og heillaðist. „En
ég sá hann ekki á tónleikum fyrr
en hann kom til Íslands og kom
fram á Listahátíð í Laugardalshöll­
inni árið 1996. Svo í annað skipti
á tónleikum í Kaupmannahöfn árið
2003,“ segir hann. „En Jenna hefur
farið á heila fjórtán tónleika með
honum.“ Jenna staðfestir þetta.
„Ég var líka svo lánsöm að vera við­
stödd þegar hann kom í síðasta sinn
fram opinberlega. Það var á góð­
gerðarsamkomu í Hammerstein
Ballroom á Manhattan í nóvember
2006, þar söng hann þrjú lög. Það
þurfti að borga tvö þúsund dollara
(um 280 þúsund ísl. kr.) til að kom­
ast inn svo ég hafði engan veginn
efni á að fara. En vegna þess að ég
tilheyrði Bowie samfélaginu bauðst
mér að vera þarna sem ég auðvitað
Við tökum að okkur færslu bókhalds, gerð
ársreikninga og skattframtala fyrir einstaklinga,
einstaklinga með rekstur og fyrirtæki af öllum
stærðum og gerðum.
Hafðu samband við starfsfólk okkar á
skrifstofum KPMG á Vesturlandi í
síma 545 6000 eða með tölvupósti
á kpmg@kpmg.is
Einblíndu á það
sem skiptir máli
__
kpmg.is
Ein mynda Björns. Í forgrunni er Akranesviti. Hægra megin er myndin sem hann notaði sem innblástur.
Tvær Bowie myndir eftir Baska (Bjarna Skúla Ketilsson). Framhald á næstu opnu