Skessuhorn - 20.12.2022, Blaðsíða 52

ÞRIÐJUDAGUR 20. DESEMBER 202252
Bið endalaus bið
sem bara styttist ei neitt
nú er hver dagur svo lengi að líða
mér leiðist skelfing að þurfa að bíða...
Þegar ég var lítil þá var uppáhalds
jólalagið mitt „Ég hlakka svo til.“
Þar er sungið um hina endalausu
bið eftir jólunum sem styttist ekki
neitt og hver dagur svo lengi að
líða. Þar er líka rifjað upp hve tím­
inn líður skelfing hratt á sumrin,
fuglarnir og sólin fljúga hjá í snatri.
Þetta var uppáhalds jólalagið mitt
því þetta lýsti svo vel hvernig mér
leið og hversu erfið biðin var eftir
jólunum.
Jólin eru hátíð barnanna. Það
er dásamlegt að fá að upplifa jól
æskunnar aftur í gegnum sín eigin
börn. Aðventunni fylgir mikill
spenningur samhliða niðurtaln­
ingu til jólanna. Spenningnum
getur líka fylgt stress og kvíði líkt
og hjá okkur fullorðnu, og kannski
einmitt vegna stress og kvíða okkar
fullorðnu. Síðustu ár höfum við
fjölskyldan því lagt mikla áherslu
á að hægja á, sérstaklega í desem­
ber, minnug þess hve erfið biðin
eftir jólunum er fyrir börnin. Þetta
gerum við, meðal annars, með því
að kaupa jólagjafir snemma. Mark­
miðið er að vera búin að kaupa allar
jólagjafir í nóvember. Það tekst yfir­
leitt ekki en það koma jól eftir þessi
jól. Við gefum þó ekki margar gjafir
því að við höfum fengið vini og ætt­
ingja með okkur í lið og gefum nú
mörgum samverustundir í staðinn
fyrir gjafir undir tréð. Dætur okkar
muna til dæmis ekki eftir öðru en
að jólagjöfin frá frændsystkinum
sínum sé ferð á tónleika, í leikhús
eða önnur samvera. Við trúum því
heilshugar að slíkar samverustundir
gefi þeim meira en gjafir undir tréð.
Desembermánuður er svo not­
aður til að njóta aðventunnar
saman í sem mestum rólegheitum.
Helst myndi ég vilja setja upp
allt jólaskrautið fyrsta sunnudag
í aðventu, jólatréð meðtalið. En
maðurinn minn og önnur dóttir
mín eru desemberbörn. Þau vilja fá
að eiga afmæli áður en jólin eru sett
upp og auðvitað er það virt. Það
hefur því myndast ákveðin hefð
fyrir því að setja jólatréð upp að
kvöldi 11. desember en þá á seinna
desemberbarnið afmæli. Það sama
kvöld er líka skórinn settur út í
glugga þannig að okkur finnst þetta
passa mjög vel. Önnur fjölskyldu­
hefð er að gefa fjölskyldugjöf sem
er opnuð á milli jóla og nýárs. Við
veljum að kalla þetta fjölskyldugjöf
frekar en möndlugjöf því þetta er
sameign fjölskyldunnar, ekki eign
eins fjölskyldumeðlims og ekki
opnuð á aðfangadag. Fjölskyldu­
gjöfin er alltaf nýtt spil sem er yfir­
leitt mikið notað yfir hátíðirnar.
Ég óska ykkur gleðilegra hæg­
lætis jóla og farsældar á nýju ári.
Ingibjörg Þóranna Steinudóttir
Dalabyggð
Jólakveðja úr Dalabyggð
Ég hlakka svo til
Jólakveðja úr Snæfellsbæ
Æskujól
Kveðjur úr héraði
Mig langar að setja hér ljóð á blað
um lífið á jólum og segja það
sem kemur í hugann er kveiki á
kerti sem varpar birtu frá.
Ennþá geymast þær inni í mér
æskumyndir frá desember.
Í huga mínum er húsið breytt,
held það sé orðið jólaskreytt.
Pappír á borðum og pukrað er með
pakka sem höfum aldrei séð.
Við liggjum á gægjum og laumumst að sjá
hvar lætur hún mamma böggla þrjá.
Svo þarf að klæða sig, kjóllinn er blár,
ég kvarta því flókið er mitt hár.
Skórnir meiða og skera minn hæl,
þau skeyt´ekki um mitt háa væl.
Mamma og pabbi meta það svo
að mig skuli greiða, snyrta og þvo.
Svo skulum borða sauðina
er sótuðu lengi við taðköggla.
Rauðar beður og roðið kál,
ég rétti mig eftir sósuskál
með uppstúf ljósum og allt um sinn
ég ætla að færa á diskinn minn.
En væntingar mínar vörðu svo skammt,
að velta um hlutum mér var tamt.
Ég fálmaði, reyndi að fall´ekki um koll
fallega könnu, ég skynjaði hroll.
Því ölið jóla nú allt um flaut
og allur matur í kominn graut.
Fjölskyldan horfði á fitu og öl
fljóta um dúkinn, þetta var böl!
Stjörf ég vildi ei standa þar
en stökkva í faðminn eilífðar.
Er gat ég mig hrært ég geystist á brott
en gat það nú verið, ég steig á skott!
Því kötturinn hafði kjötið í
komist og var að mjaka því
að bælinu sínu en bitinn var stór
og borðið í kringum var reiður kór.
Á rófu kattarins rann ég skeið
og rak mig í jólatréð um leið.
Það féll á kerti sem fangaði grein
og funi sá var ein stjarna nein
en logandi víti er lagðist á allt
er leyfði að væri eldinum falt.
En ég kunni ráðið sem kenndi ég skjótt
og koppinn ömmu nú sótti fljótt.
Svo lét ég vaða á logana heita,
lyktin var mikil, þetta var keita.
En lukkan var ekki að leika mig við
og létt var það ekki svo næturgagnið.
Afa, sem reyndi eldinn að kæfa,
endilega fékk gusan að hæfa.
Þá mamma og pabbi mættu á bálið
og munduðu fötu og það var sko málið.
Með skúringavatni og skrúbbinn að veði
var skaðræðisvaldurinn lagður að beði.
Og allt var svo hljótt og ósköpin mörg,
ég ætlaði væru þau dálítið örg.
Þá brosti hann afi, þá brosti hún amma,
þá breyttust þau líka pabbi og mamma.
Mig tóku í fang sér og töluðu lengi,
töluðu um að ég pakkana fengi.
Þerruðu andlit mitt, þurrkuðu tárin
sem þýtt hefur allt fyrir mig gegnum árin.
Nú fer ég í bæinn og fylli á tæki
og fokdýrar rafhlöður í verslun sæki.
Skynjarar allir skulu nú hljóma
ef skyndilega fer tréð að ljóma.
Þá sest ég við borðið og sauðinn minn
snæði
og sötra svo ölið í ró og næði.
Ólína Gunnlaugsdóttir á Ökrum