Skessuhorn - 20.12.2022, Blaðsíða 88

ÞRIÐJUDAGUR 20. DESEMBER 202288
Þýskaland
Þegar Álfheiður lauk nám­
inu fór hún að Hólum að kenna
í búfræðinni og var með ung­
lingavinnuna á sumrin. Í júlí 1991
fæddist fyrsta barnið þeirra Þórar­
ins á Sauðárkróki og fékk nafnið
Sigurður. Um haustið fluttu þau
svo öll í litla íbúð hjá yndislegu
eldra fólki í Darmstadt. Ég fór
heim á sumrin fyrstu tvö árin sem
við bjuggum saman í Þýskalandi og
vann á Hólum, þangað til að Þór­
katla okkar fæddist. Ég hélt alltaf
góðum tengslum við Hóla og á bara
góðar minningar um dvölina þar,
þetta var dásamlegur tími,“ segir
hún. Þegar Þórarinn lauk svo nám­
inu í Darmstadt bauðst honum starf
í Frankfurt og síðan í Flensborg.
„Svo við bjuggum saman í Þýska­
landi í sjö ár,“ segir Álfheiður. „Ég
var hins vegar heimavinnandi eftir
að börnin urðu tvö og eftir að þau
urðu þrjú var alltaf nóg að gera.“
Vörn gegn kanínum
En menntunarþörfin var alltaf
til staðar og þegar hún var ólétt
að Þórkötlu datt henni í hug að
fara að læra skógarvarðaverkfræði
sem var kennd við háskólann í
Darmstadt. „Við höfðum samband
við skógarvörðinn í Odenvald og
mér var boðið í sex mánaða verk­
nám þar, segir Álfheiður. „Ég kunni
lítið í þýsku en það skipti ekki öllu
máli því skógarverðirnir voru af
svæðinu og töluðu mikla mállýsku
svo það var reyndar erfitt að skilja
þá yfirleitt,“ segir hún og hlær. „En
það var gaman að fá þessa reynslu
og kynnast alvöru skógi. Þarna var
til dæmis verið að fella greniskóg
og planta laufskógum í staðinn til
að auðga jarðveginn, það vantaði
sem sagt laufið. Svo við plöntuðum
eik í staðinn. Meðal þess sem ég
fékkst við var að vefja neðsta hluta
trjástofnanna með plasti svo kan­
ínurnar ætu ekki börkinn. Ég man
að haustið 1992 gerði mikið hvass­
viðri og þá féllu risastór tré, við
vorum þá að grisja og saga eikur
sem voru allt að metra í þvermál.“
Amma og afi í
Þýskalandi
Árið 1995 fæddist yngsta barnið
Snorri Freyr á katólsku sjúkrahúsi
í Darmstadt. „Við leigðum þá hjá
þessum yndislegu eldri hjónum sem
voru eins og afi og amma barnanna
okkar,“ segir Álfheiður. „Maðurinn
var frá þáverandi Tékkóslóvakíu, en
konan frá Slesíu þar sem Danir og
Þjóðverjar höfðu jú ætt fram og til
baka á stríðsárunum. Þar hafði hver
herdeildin af annarri komið og hirt
allt svo það var erfitt um mat. Eftir
seinni heimsstyrjöldina var víða í
Þýskalandi úthlutað stórum lóðum
eins og hjá þeim þar sem fólk gat
ræktað og haft hænur. Við leigðum
hjá þeim í um fimm ár og þau komu
í heimsókn til okkar eftir að við
fluttum til norður Þýskalands eins
og afar og ömmur gera. Svo þegar
við fórum loks heim árið 1998
keyrðum við niður til Darmstadt
og heimsóttum þau og fleiri félaga
okkar til að kveðja.“
Hvanneyri
Álfheiður hafði nóg að gera þegar
heim var komið, þau Þórarinn voru
með þrjú börn og heimili. En ný
ævintýri biðu handan við hornið.
„Þá var verið að setja Fóður eftirlitið
á stofn á Hvanneyri og það átti að
hafa eftirlit með framleiðslu á loð­
dýrafóðri á landsvísu. Magnús B.
Jónsson bauð mér starf þar. Við
fjölskyldan vorum þá búin að taka
ákvörðun um að setja okkur niður
norðan megin Hvalfjarðar því
Þórarinn fékk starf hjá Landmæl­
ingum Íslands sem þá voru að flytjast
á Akranes.“ Á Hvanneyri beið Álf­
heiðar að kynna sér og byggja upp
verkferla varðandi fóðureftirlitið
og hún fór í þeim tilgangi ásamt dr.
Birni Þorsteinssyni til Danmerkur.
„Þetta var rannsóknastofa á Norð­
ur­Jótlandi þar sem ég þekkti vel
til og þangað sóttum við alla okkar
þekkingu,“ segir hún. Ég var við
þetta í hálfu starfi þar til mér bauðst
staða kennslustjóra við skólann árið
2003 og ég var þá búin að ná mér
í kennsluréttindi frá Háskólanum
á Akureyri. Það nám hefur gagnast
mér vel. Ekki síst var gagnlegt að
kynna sér hvaða námslegu erfiðleika
nemendur fást við og vandamál eins
og lesblindu, athyglisbrest og fleira
sem þeir þurfa að takast á við.“
Kennslustjórinn
Kennslustjóraembættinu hefur
Álfheiður gegnt síðan, eða í tæp
tuttugu ár. Hún segir að þegar
komi að því að greiða götu nem­
enda hjálpi það henni mikið að
hafa farið gegnum mylluna sjálf.
„Mitt sterkasta svið í kennslu­
réttindanáminu var námskrár­
fræði, sem hefur reynst vel,“
segir hún. Fyrst var hún nánast
ein starfandi á kennslusviði skól­
ans, en nú eru þar fimm starfs­
menn í mismiklu starfshlutfalli
auk námsráðgjafa í hálfu starfi.
„Skólinn hefur þróast mikið síðan
2003 og sem dæmi má nefna að
þar er nú mikið af erlendu starfs­
fólki og erlendum skiptinemum.
Við vinnum í nánum tengslum við
nemendur og kennara og stundum
koma upp flókin mál sem leysa
þarf úr,“ segir Álfheiður. „Ég á
mikil samskipti við brautarstjórana
og deildarforseta varðandi upp­
byggingu námsins og framkvæmd
kennslunnar. Svo bý ég að góðu
tengslaneti stundakennara sem oft
hefur komið sér vel, margir þeirra
hafa haldið tryggð við okkur í
mörg ár. Ég vinn þarna með afar
góðu fólki. En fyrst og fremst hef
ég lært af lífinu að sýna starfi mínu
auðmýkt.“
Borgarnes
Það brennur spurning á blaða­
manni. En hvernig er það með
lagið Álfheiður Björk eftir Eyjólf
Kristjánsson? Hún hlær. „Það
er gaman að fá þessa spurningu.
Eyjólfur hefur einmitt komið
tvisvar á Hvanneyri í haust og
sungið lagið. Ég segi hiklaust já
þegar ég er spurð hvort það sé um
mig. En ég er ekki einu sinni viss
um að ég hafi vitað hver hann var
þegar lagið kom út á sínum tíma.
En vinur okkar sendi Tóta diskinn
og Tóti skildi fyrst ekkert í því af
hverju. En það skýrði sig svo sjálft,“
segir Álfheiður kímin á svip.
Aldrei þrifist á hrósi
Börn Álfheiðar og Þórarins eru
flogin úr hreiðrinu, eitt býr í
Reykjavík, annað í Svíþjóð og það
þriðja á Akureyri. Álfheiður er
ánægð með þetta og segir að fólk
verði að viðra vængina, þeir læri
aldrei að fljúga sem ekki geri það.
Hægt er að taka undir þetta enda
er ljóst að sjálf hefur hún fylgt slíku
hugarfari í lífinu og lært margt
á þeirri vegferð. Nú býr hún í
Borgar nesi þar sem víðsýnt er og
rólegt og ræktar býflugur í frí­
stundum. Lokaorðin á hún sjálf:
„Ég hef alltaf kunnað því vel að
vera manneskjan á bak við tjöldin,
hef aldrei þrifist á hrósi og lærði
það á unga aldri að ganga í verkin
án þess að velta fyrir mér hvort þau
væru leiðinleg eða skemmtileg.“
gj/ Ljósm. gj og úr einkasafni
Loksins snjóaði í Vanderup. Myndin er tekin veturinn 1998.
Dásamlegur dagur í Vanderup.
Hvanneyri í febrúar 1989. Myndefnið: Góða veðrið, bíll Álfheiðar, hrossin, heimavistin, snjórinn og ruslapokarnir.
Guðlaug og Marinó á Álfgeirsvöllum. Myndin er tekin 1974.