Skessuhorn - 20.12.2022, Blaðsíða 62

ÞRIÐJUDAGUR 20. DESEMBER 202262
Árið 2014 hófust miklar breytingar
í lífi Kolbrúnar Kjartansdóttur
kennara og Ásþórs Ragnarssonar
sálfræðings. Á þessum tíma var
komið að því að þau minnkuðu
við sig vinnu og huguðu að eftir­
launum. Á þeim átta árum sem
liðin eru hefur lífið verið fullt af
ævintýrum.
Það var sólríkur dagur í nóvem­
ber þegar blaðamaður Skessuhorns
lagði leið sína út með sjónum á
Akranesi til að heimsækja þessi
samhentu hjón. Þau búa í fjölbýlis­
húsi við Sólmundarhöfða, nánast
í fjöruborði Langasands. Göngu­
stígur er við ströndina rétt við
bygginguna og íbúðin er björt og
falleg. Þau Kolbrún og Ásþór fluttu
hingað fyrir nokkrum árum eftir að
hafa verið nánast alla sína starfsævi
í Borgarnesi. Þau vildu minnka við
sig húsnæði og létta af sér ýmsu
amstri sem fylgir því að vera með
einbýlishús og garð. Akranes varð
fyrir valinu því þar fundu þau íbúð
sem þeim líkaði. Einnig hafði það
áhrif á staðarvalið að Akranes býður
upp á mikla möguleika til útivistar
og gönguferða. Bærinn er mjög vel
skipulagður með göngustígum sem
liggja vítt og breitt um bæinn og
með ströndinni. Flutning inn hugs­
uðu þau sem áfanga að því að færa
sig yfir á höfuðborgarsvæðið til að
vera sem næst fjölskyldu sinni.
Þau segja að lítið framboð hafi
verið á íbúðum í Borgarnesi. „Við
fórum því að skoða íbúð í blokk
við Langasand á Akranesi sem end­
aði með því að við keyptum hana.
Það var ekki tilviljun að við völdum
Akranes. Við höfðum farið þangað
stundum til gönguferða, ýmist með
sjónum, í skógræktinni eða bara um
bæinn og leist vel á okkur.“
Höfuðborgarsvæðið
kallar
Kolbrún og Ásþór eru ánægð á
Akranesi og segja að samfélagið
í blokkinni þeirra sé afar gott.
Breytinga er þó að vænta á næst­
unni því þau vilja flytja sig á höfuð­
borgarsvæðið til að vera nær
börnum og barnabörnum. Börn
þeirra eru þrjú, Kjartan fæddur
1977, Axel fæddur 1983 og Ragna
sem er fædd árið 1989 og býr í Sví­
þjóð. Þau eru öll með fjölskyldur
og eru barnabörnin orðin sjö tals­
ins. „Við erum svo heppin að búa
að sterkum tengslum við börn
okkar og tengdabörn,“ segir Kol­
brún. „Við viljum því vera nálægt
þeim. Svo kemur einhvern tíma
að því í lífi okkar að við þurfum
aðstoðar við og þá gerir fjar­
lægð allt erfiðara. Maður verður
að hugsa fyrir slíku, heilsan getur
alltaf brugðist fólki.“
Kafli lokast en
annar hefst
Það er augljóst að þau velta
málunum mikið fyrir sér og setja
sér markmið. Og þau eru hæst­
ánægð með lífið og tilveruna að
loknum starfsferli. Það er einmitt
erindi blaðamanns að forvitnast
dálítið um hvernig það sé að vera
eftirlaunaþegi og hvort þetta hafi
verið erfið umskipti? Ásþór seg­
ist oft hafa verið spurður að því
hvað fólk geri eiginlega þegar það
er komið á eftirlaun. „En það er
aldrei eins mikið að gera og þá,“
segir hann og hlær. Kolbrún tekur
undir þetta. „Við erum svo heppin
að eiga sameiginleg áhugamál,
ekki síst áhuga á hreyfingu og úti­
vist. Við höfum alltaf haft áhuga á
hreyfingu af ýmsum toga, göngu­
ferðum og skokki,“ segir hún.
Ásþór er þremur árum eldri en
Kolbrún, hann varð sjötugur í ár
og byrjaði á eftirlaunum rúmlega
sextugur árið 2014. Þá fór hann
í hálft starf í þrjú ár þar til hann
hætti alveg vinnu sem launþegi.
Hann hélt áfram verktakavinnu í
tvö ár og hætti alveg 2019. Kol­
brún byrjaði á eftirlaunum 2016 og
fór þá í hálft starf, en hætti launa­
vinnu alveg árið 2018. „Upphaf­
lega var ætlunin að vinna í þrjú ár
í hálfu starfi, en þau urðu bara tvö
því við fundum að það var erfið­
ara að ferðast þegar annar aðilinn
var bundinn í vinnu þrjá daga vik­
unnar. Okkur finnst skipta máli að
báðir njóti eftirlaunaáranna saman,
félagsskapurinn skiptir miklu máli.
Ég hef ekki séð eftir því og ekki í
eitt sinn litið til baka,“ segir hún.
„Ég hugsa ekki um vinnuna, þarna
lokaðist bara tímabil og nýr kafli
hófst.“
Gott ef hægt er að vera
skuldlaus við starfslok
Kolbrún og Ásþór segjast hafa
rætt málin lengi áður en ákvörðun
um starfslok var tekin. Þau höfðu
áhyggjur af því hvort hægt væri
að lifa af eftirlaununum. „Við
reiknuðum fram og til baka og töl­
uðum við marga,“ segja þau. Þeim
til léttis kom í ljós að þau gátu
vel lifað af eftirlaunum sínum.
Ein megin forsendan fyrir því
var að þau voru á þessum tíma­
punkti orðin skuldlaus. „Þegar
við seldum húsið okkar í Borgar­
nesi og keyptum hér á Akra­
nesi endurnýjuðum við innbúið
okkar líka mikið til. Við þurftum
að bæta við um fimm milljónum
til að eignast íbúðina, en áttum
húsið okkar og bílinn skuldlaust
svo þetta hefur gengið vel.“ Kol­
brún segir að fyrir sig hafi það bara
verið ákvarðanataka að fara á eftir­
laun. „Að vissu leyti var rétti tím­
inn kominn hjá mér, ég vildi ekki
fara í þá stöðu að vera elst á vinnu­
staðnum; vera í hlutverki gömlu
konunnar sem var þarna alveg
eins og hvert annað húsgagn. Ég
útskrifaðist sem kennari árið 1981,
byrjaði að kenna í Borgarnesi og
kenndi þar alla tíð. Kennarastarfið
er skemmtilegt og fjölbreytt og
ég starfaði alltaf sem umsjónar­
kennari og kenndi nemendum
á öllum aldri, en þó mest á mið­
stigi grunnskóla. Síðustu 8­10 árin
sinnti ég mest sérkennslu.“
Að venjast þögninni
Blaðamanni verður á orði að
nokkuð algengt sé að kennarar hafi
lent í að brenna upp í starfi. Kol­
brún segir að það hafi ekki verið
erfitt fyrir sig að kenna, hún fékk
aldrei þessa kulnun og fannst alltaf
gaman í vinnunni. „Ég þakka það
því að mér fannst gaman að kenna
og átti auðvelt með bekkjarkennslu.
Kennarastarfið felur í sér meira en
kennslu sem slíka. Kennari þarf að
setja upp og undirbúa skemmtanir,
fara í ferðalög og sinna foreldra­
starfi. Þegar að því kom að mig
vantaði orðið neistann til að vinna
verkefni utan kennslustofunnar,
svo sem að undirbúa árshátíð skól­
ans, ferðalög og slíkt, þá dró ég mig
út úr bekkjarkennslunni. Ég var
búin að heita því að ég skyldi aldrei
verða kennari sem ekki nennti
hlutunum.“ segir hún ákveðin.
Lífið að lokinni
launavinnu
Þau segja bæði að þegar búið sé að
taka ákvörðunina um að hætta byrji
maður að hlakka til. Ásþór segist
hafa lokað á allt sem hét verkefni og
ekki gefið kost á sér í neitt. Það var
eins og nýtt líf væri byrjað. Hann á
sér hugðarefni sem er ljósmyndun
og segir það gefandi og skemmti­
legt. „Kolbrún hefur handavinnu
að áhugamáli og sameiginlega
höfum við svo útivistina og ferða­
lögin,“ segir hann. Kolbrún tekur
undir þetta. „Það sem hefur sam­
einað okkur frá byrjun er áhuginn á
hreyfingu, útiveru og náttúru. Svo
erum við miklir vinir og alltaf jafn
ástfangin, það breytist ekki.“
Ferðalögin
Þá er komið að megin viðfangsefni
viðtalsins, ferðalögunum sem hafa
gefið þeim hjónum mikið. Þau tóku
fyrst þátt í skipulagðri gönguferð
erlendis fyrir átta árum og nú má
segja að slíkar ferðir sé orðnar stór
hluti tilverunnar. „Við byrjuðum
á formlegum gönguferðum 2014
þegar við gengum umhverfis Mont
Blanc undir leiðsögn hjónanna
Guðrúnar Hörpu Bjarnadóttur og
Erlendar Pálssonar, en Guðrún
er Borgnesingur,“ segir Kolbrún.
„Þetta voru um 180 km og með
7­ 8 kíló á bakinu svo það reyndi
talsvert á,“ segir Ásþór. „En við
þökkum Guðrúnu og Erlendi fyrir
að hafa smitað okkur af göngubakt­
eríunni.“ Kolbrún tekur við: „Við
ákváðum að skrá okkur í ferð með
þeim en vissum í raun ekki alveg
hvað við værum að fara út í. Þarna
var Ásþór að byrja á eftirlaunum
og ég stóð á sextugu.“ Ásþór segir:
„Þetta var alveg ógleymanleg
gönguferð í nokkurs konar fjallasal
og leiðsögnin frábær. Þetta kveikti
alveg hjá okkur áhugann á svona
ferðum.“
Tímasparnaður
og fræðsla
Þau segjast áður hafa farið í göngu­
ferðir hér innanlands, en því miður
of oft lent í leiðinlegu veðri. Ferðin
um Mont Blanc var hins vegar
annars eðlis og fleiri leiðangrar
áttu sannarlega eftir að fylgja.
„Ári síðar fórum við til Toscana á
Ítalíu með fólki úr Borgarnesi og
víðar. Síðan höfum við svo farið
í margar skipulagðar gönguferðir
með Bændaferðum, eina til tvær
ferðir á ári. Þessar ferðir eru okkar
ær og kýr og við höfum gengið um
Alpana í Frakklandi, Sviss, Austur­
ríki og Ítalíu. Einnig höfum við
gengið um fjalllendi umhverfis Bled
í Slóveníu. Núna síðast í septem­
ber gengum við um Dolomíta­
fjöllin á Norður Ítalíu. Við höfum
alltaf verið heppin með leiðsögu­
menn og finnst hreinlega tímaspar­
andi og fræðandi að fara í ferð sem
er vel skipulögð og með góðum
fararstjóra. Í þessum ferðum er
gist á góðu hóteli og verið í göngu
fram á síðdegið. Á kvöldin er svo
sameiginlegur kvöldmatur með
hópnum.“ Ásþór segir að honum
finnist það hafa gildi að fara með
hópi sem hann þekki ekkert, þannig
myndist alltaf góð stemning og allir
umgangist alla, fólk er ekki í sér­
hópum vegna fyrri kunningskapar.
Áhuginn á náttúrunni
Hjónin voru bæði ung þegar þau
gerðu hreyfingu að hluta daglegs
lífs. Þau skokkuðu á Borgarnes­
árunum, fóru í gönguferðir og voru
dugleg við að fara í íþróttahúsið
til líkamsræktar. Í dag ganga þau
4­5 sinnum í viku að lágmarki og
eru fimm til tíu kílómetrar algeng
vegalengd. „Gönguferðir kveikja
líka áhuga hjá okkur á náttúrunni,
áhugi á fuglum og gróðri hefur
stóraukist,“ segir Ásþór.
Sífelld þjálfun
„Við náum svo vel saman í því að
blanda saman útivist og hreyfingu,“
segir Ásþór. „Stundum keyrum
„Það er notalegt að hafa frelsið“
Fræðst um lífið að loknu starfi, áhugamálin, hreyfinguna og kúnstina að njóta
Ásþór og Kolbrún í fyrstu skipulögðu gönguferðinni sinni erlendis, í kringum Mont Blanc.
Hjónin með börnum sínum og barnabörnum.
Kolbrún heimsækir Heiðu (Johanna Spyri) í Mont Blanc ferðinni.