Skessuhorn - 20.12.2022, Blaðsíða 114

ÞRIÐJUDAGUR 20. DESEMBER 2022114
Knattspyrnumaðurinn Arnór
Smárason skrifaði undir tveggja
ára samning við Knattspyrnufélag
ÍA í byrjun nóvember á þessu ári.
Arnór hefur leikið sem atvinnu­
maður erlendis frá byrjun árs
2004 og skrifaði undir sinn fyrsta
atvinnusamning hjá hollenska
liðinu SC Heerenveen í september
sama ár, þá 16 ára gamall. Auk þess
hefur hann spilað sem atvinnu­
maður í Danmörku, Svíþjóð, Rúss­
landi, Noregi og nú síðast með
Val Reykjavík. Arnór er fæddur 7.
september árið 1988 og uppalinn á
Akranesi. Foreldrar hans eru Smári
Viðar Guðjónsson og Guðlaug
Margrét Sverrisdóttir og á hann tvö
systkini, Önnu Sólveigu og Sverri
Mar. Unnusta Arnórs er sænsk og
heitir Jeanette og eiga þau þriggja
ára dóttur sem heitir Saga og einn
þriggja mánaða dreng sem heitir
Adrían. Blaðamaður Skessuhorns
kom sér fyrir í húsakynnum ÍA á
Jaðarsbökkum nýlega ásamt Arn­
óri og ræddi við hann um atvinnu­
mannaferilinn.
„Ég ólst upp í hverfi á Bjarkar­
grund 16 og það var í minningunni
frábært. Stutt í skólann og stutt
út á völl og allt þetta. Ég byrjaði
svona fimm sex ára að æfa að ein­
hverju viti og þar var Guðjón V.
Guðjónsson að þjálfa okkur. Þarna
var maður ekkert rosa góður en
ég var mikið á þessum árum einn
úti í garði að æfa mig í fótbolta að
sparka í vegg og finna upp á ýmsum
æfingum heima. Pabbi og afi Gonni
bjuggu til lítil mörk sem tíðkaðist
ekki mikið á þeim tíma að vera með
mörk inni í garði eins og er í dag og
þau voru mikið notuð. Ég tók fram­
förum með hverju árinu og ég spil­
aði alveg upp í 3. flokk með ÍA og
varð Íslandsmeistari í 4. flokki. Við
fluttum til Molde í Noregi þarna á
þessum tíma og komum heim hálfu
ári áður en ég fór til Heerenveen.“
Arnór spilaði 25 leiki fyrir Heer­
enveen á árunum 2008­2010 og
skoraði í þeim fimm mörk. Hann
varð bikarmeistari með liðinu árið
2009 en vegna erfiðra meiðsla missti
hann af mestum hluta tímabilsins
árið eftir. En hvernig kom það til
að þú fórst út til Hollands aðeins 15
ára gamall?
Erfitt að
flytja að heiman
„Þór Hinriksson var að þjálfa mig
í 3. flokki hjá ÍA og var með ein­
hverjar tengingar hjá Heeren­
veen. Ég og Rúrik Gíslason frá HK
fórum til Hollands á reynslu hjá
félaginu og vorum þarna í viku og
fengum báðir samningstilboð eftir
tvo daga. Við fórum svo aftur út
með fjölskyldunum okkar og það
var mjög spennandi og skemmti­
legt. Mér leist strax rosa vel á þetta
og ákvað bara að kýla á það. Ég var
þarna ekki orðinn 16 ára þannig
að ég mátti í raun ekki skrifa undir
alvöru samning og var fyrsta hálfa
árið á áhugamannasamningi. Þegar
ég varð 16 ára skrifaði ég undir
minn fyrsta alvöru atvinnusamn­
ing og það var stór stund. Það var
erfitt að flytja að heiman, ég var
ekki búinn með tíunda bekkinn og
fékk þau skilaboð að heiman að ég
þyrfti að læra vel heima á meðan
ég væri þarna úti og koma svo vel
undirbúinn fyrir samræmdu prófin.
Það gekk síðan bara vel enda búið
að ýta aðeins vel á mann sem var
bara gott. Fyrstu tvö árin bjó ég
hjá fjölskyldu sem voru stuðnings­
menn liðsins og voru þannig séð í
vinnu fyrir klúbbinn, að vera með
leikmenn heima hjá sér. Ég var í tvö
ár með Lasse Schöne sem lék síðar
með Ajax og danska landsliðinu.
Það var mjög skemmtilegur tími
en þegar hann flutti út kom Björn
Jónsson til liðsins, hann flutti inn til
mín og bjuggum við saman í eitt ár.
Það var þægilegt að taka ekki stóra
stökkið strax, að fara frá mömmu
og pabba og búa sjálfur einn ein­
hvers staðar, fimmtán ára og kunna
ekki neitt. Þetta var flott milli­
lending, að fara inn á fjölskyldu
þar sem allt var gert fyrir þig, þau
þvoðu þvottinn minn og elduðu
ofan í mig. Maður þurfti í raun ekki
að pæla í neinu, nýtt land og nýtt
tungumál og þetta var mjög góð
ákvörðun að vera þarna. Tungu­
málið lærði maður furðu fljótt, við
vorum þrisvar í viku tvo tíma á dag
að læra hollensku á milli æfinga
og allir útlendingarnir í klúbbnum
voru settir í hollenskuskóla, það
komu kennarar á aðalvöllinn og
við vorum í stífri kennslu. Áður en
ég lærði hollensku var þetta miklu
erfið ara, að vera mættur á stóra
sviðið og vita og kunna ekki neitt
en um leið og tungumálið kom þá
var þetta miklu auðveldara.“
Talar sex tungumál
Arnór talar hollensku reiprennandi
og ekki nóg með það því hann
talar alls fimm erlend tungumál.
Auk hollenskunnar talar hann
ensku, sænsku, dönsku og norsku.
„Ég tala hollensku reiprennandi
og hef alltaf reynt að halda henni
við þegar ég get. Ef það voru ein­
hverjir Hollendingar í liðunum
sem ég hef verið í þá talaði ég alltaf
hollensku við þá. Ég hef alltaf reynt
að halda tungumálunum gang­
andi, ég hef verið í öllum þessum
löndum í nokkur ár og er fljótur til
að mynda að skipta yfir úr sænsku í
dönsku svo tekið sé dæmi. Það var
alltaf markmiðið hjá mér að kom­
ast sem fyrst inn í menninguna og
tungumálið í því landi sem ég var
í. Mér fannst það mikilvægt og það
hjálpaði mér mjög mikið að komast
fljótt inn í hlutina.“
Þegar Arnór var 19 ára spilaði
hann sinn fyrsta leik með aðal­
liði Heerenveen. „Ég fékk aðeins
að þefa af þessu þetta tímabil, það
var búið að ganga vel hjá varaliðinu
og ég hafði tekið þennan tröppu­
gang. Var fyrst hjá U17, síðan U19,
hjá varaliðinu og síðan aðalliðinu.
Heerenveen var topplið í hollensku
deildinni á þessum tíma og þetta var
rosa stórt fyrir mig. Árið eftir fékk
ég í raun mitt fyrsta tækifæri, spil­
aði marga leiki og skoraði nokkur
mörk. Við unnum hollenska bikar­
inn þetta tímabil og maður var í
stóru hlutverki hjá liðinu. Þetta
leit allt mjög vel út og allt þetta
erfiði sem var að baki, þessi fimm
ára uppbygging, blómstraði á þessu
tímabili.“
Síðan lendir þú í erfiðum
meiðslum? „Það var taug í bakinu
sem leiddi niður aftan í læri og ég
átti mjög erfitt með að hlaupa, gat
varla hreyft mig eitthvað meira en
bara labbað í sjö til átta mánuði.
Það tók langan tíma að komast að
því hvað þetta var, ég fór til Þýska­
lands til virts læknis sem fann út úr
þessu og eftir það komst ég í gang
aftur. Þá var samningurinn minn að
renna út og ég búinn að vera frá í
næstum eitt ár. Þarna var ég búinn
að vera hjá félaginu í sjö ár og mér
fannst kominn tími á að prófa eitt­
hvað nýtt.“
Vann danska bikarinn
Arnór samdi við danska liðið
Esbjerg á Jótlandi árið 2010 til
þriggja ára, lék alls 60 leiki og
skoraði í þeim leikjum 14 mörk.
Esbjerg féll niður í 1. deild á hans
fyrsta ári en vann sér sæti aftur í
úrvalsdeildinni árið eftir og varð
síðan bikarmeistari árið 2013 eftir
1­0 sigur á Randers.
Arnór segir um þá ákvörðun að
ganga til liðs við Esbjerg hefði verið
smá skref aftur á bak en hann hefði
séð möguleika á því að spila meira
eftir ár frá keppni. „Við féllum á
fyrsta ári, það var smá sjokk en við
rúlluðum síðan yfir fyrstu deildina
árið eftir og komum sterkir inn
í efstu deild og unnum bikarinn.
Það var skemmtilegt og mikil upp­
lifun því öll fjölskyldan var mætt á
Parken á úrslitaleikinn til að styðja
mig. Þegar maður lítur til baka þá
var þetta eitt af stærstu augnablik­
unum á ferlinum.“
Arnór gerði þriggja ára samning
við sænska liðið Helsingborg í júlí
árið 2013, lék alls 55 leiki og skor­
aði tólf mörk. Hann var að mestu í
byrjunarliðinu fyrstu tvö árin sem
sóknarmaður og hægri kantmaður
og spilaði til úrslita í bikarnum árið
2014 gegn Elfsborg en þurfti að
sætta sig við tap, 0­1. Í janúar árið
2015 tilkynnti Helsingborg honum
að liðið væri að leitast eftir því að
selja hann vegna fjárhagsvandræða
þrátt fyrir að hann ætti eftir tvö ár
af samningi.
Sagt að hann fengi
ekkert að spila
„Þegar ég kom á miðju tímabili til
Helsingborg voru þeir í efsta sæti
en við náðum ekki að vinna titil­
inn og árið eftir var mikil von­
brigði. Liðið stóð alls ekki undir
væntingum á því tímabili, þjálfar­
inn var rekinn og Henrik Larsson
tók við sem þjálfari. Hann kallaði
mig á fund eftir jólafrí, það voru
búin að vera peningavandræði hjá
liðinu og gengið ekki nógu gott.
„Lít mjög stoltur til baka á ferilinn minn“
Rætt við knattspyrnumanninn Arnór Smárason sem er kominn aftur á æskuslóðirnar
Arnór Smárason er kominn aftur heim. Ljósm. vaks
Arnór varð bikarmeistari með Heerenveen árið 2009.