Skýrslur um I. Landsfund Íhaldsflokksins og Sjálfstæðisflokksins og II.-VI. Landsfund Sjálfstæðisflokksins 1931, 1932, 1933, 1934, 1936 - 15.04.1929, Síða 50

Viðhorf skattamála.
Hin gamla og góða íslenzka stefna í skattamálum
var sú að taka sem mest af þeim tekjum, er
landssjóðurinn þurfti, með tollum af munaðarvörum. Ut
af þessu þótti óhjákvæmilegt að bregða nokkuð, þegar
bannlögin voru sett og menn bjuggust við, að
áfengistollurinn mundi hverfa (frá 1911). Var þá lagt
nokkurt aðflutningsgjald á nauðsynjavörur
(vörutollurinn). En síðar fluttist sú kenning hingað frá
útlöndum með sósíalistastefnunni, að sem minnst gjöld
til opinberra þarfa eigi að leggja á neyzlu manna eða
neyzluvörur, en sem mest eigi að taka með beinum
sköttum svonefndum, þ.e. með því að taka handa
ríkissjóði og sveitarsjóðum stighækkandi hluta af tekjum
manna og stofnana eða af tekjum þeirra að tilkostnaði
frádregnum. I hreinni og fullkominni mynd birtist þessi
stefna hjá kommúnistum, þegar þeir halda því fram, að
enginn eigi að fá að halda til eigin þarfa eða sem sinni
eign meiri árstekjum en sem svarar þurftarframfæri
handa honum og fjölskyldu hans. Það, sem hann kann að
afla þar fram yfir, eigi að taka af honum í skatta til
opinberra þarfa.
Að þessu sinni skal nú aðeins athuga, hvor af
þessum tveim stefnum er líklegri til þess að greiða fyrir
eignaaukningu þjóðarinnar, fyrir aukinni framleiðslu og
hækkandi kaupgjaldi, fyrir vaxandi velmegun og vellíðan
yfir höfuð.
Til þess að fyrirbyggja allan misskilning skal það
þó tekið fram, að eins og hér er ástatt verða þarfir
ríkissjóðs og sveitarsjóða svo miklar móts við gjaldgetu
landsmanna og skattamir í heild hljóta að vera svo háir,
að enginn nothæfur skattstofn má með öllu missast úr
48