Skýrslur um I. Landsfund Íhaldsflokksins og Sjálfstæðisflokksins og II.-VI. Landsfund Sjálfstæðisflokksins 1931, 1932, 1933, 1934, 1936 - 15.04.1929, Qupperneq 54

við eyðublöð þau og reglur, sem skattanefndinni var
skipað að fara eftir, þar sem bændum væri ekki leyft að
draga jarðabótakostnað frá heildartekjum eins og annan
tilkostnað við búskapinn. Erindið var prýðilega röksktutt
og byggt á þeirri hugsun, að peningarnir gerðu meira
gagn, ef þeim væri varið til jarðabóta heldur en ef þeir
væru teknir í ríkissjóðinn, en alveg sömu röksemdirnar
gilda um sérhvern annan tekjuafgang, sem varið er til
nauðsynlegra umbóta og aukningar, hvort heldur beint
hjá eiganda eða með sparisjóði sem millilið. Enginn
tekjuafgangur getur orðið þjóðfélaginu til meira gagns á
annan hátt en þann, að honum sé óskiptum varið til
aukningar á þjóðareign. Þetta er alveg sama hugsunin,
sem Gladstone gamli orðaði, þegar hann var
fjármálaráðherra, á þann hátt, að sérhver peningur, sem
eigandi vildi nota til nytsamrar starfsemi, væri betur
kominn í buddu eigandans en í ríkisfjárhirzlunni hjá
fjármálaráðherranum.
Skipting arðsins.
Um fátt eru harðari deilur nú á tímum en það,
hversu skuli skipta afrakstri efnahagsstarfseminnar.
Sérstaklega er stöðug togstreita um kaupgjaldið millli
starfsfólks eða verkamanna annars vegar, og eigenda eða
stjómenda fyrirtækja hins vegar.
Þessi togstreita er eftir eðli sínu óhjákvæmileg.
Að minnsta kosti verður þjóðhagsfræðin að líta svo á, að
hún sé óhjákvæmileg. Allar skoðanir sínar og kenningar
um lögmál efnahagsstarfseminnar í frjálsu þjóðfélagi
byggir þjóðhagsfræðin á þeim grundvelli, að sérhverjir
veigamiklir hagsmunir eigi sér hæfilega fyrirsvarsmenn -
að hagsmunanna sé forsvaranlega gætt. Þess vegna
52