Úrval - 01.04.1944, Qupperneq 73

HELLISBÚAR
71
birti ég heimilisfang þeirra, ef
einhver kynni að bjóða Hollin-
an atvinnu. Greinin kom í síð-
degisútgáfunni.
Daginn eftir átti ég frí, en ég
leit inn í ritstjómarskrifstof-
una síðari hluta dags, til þess
að vitja um bréf. Mér bárust
fjölmörg bréf frá fólki, sem
hafði lesið frásögnina um Holli-
nanhjónin, og með mörgum
bréfunum fylgdi ávísun eða
peningaseðill, sem ég átti að
koma til þeirra. Stærsta ávís-
unin, tuttugu og fimm dollarar,
var frá Róbert Nathan. Skáld-
saga hans ,,Eitt vor enn,“ sem
fjallaði um fátæklinga, sem
bjuggu í verkfæraskúr í Centr-
algarði í heilan vetur, hafði
komið út fyrr á árinu. Mér bár-
ust samtals 85 dollarar og auk
þess tvö símskeyti, þar sem
Hollinan var boðin atvinna.
Ég hafði lofað að fara með
stúlku í búðir til þess að kaupa
jólagjafir, en hringdi til hennar
og sagðist ekki geta komið, af
því að ég þyrfti að koma 85
dollurum til hjóna, sem hefðu
búið árlangt í hellisskúta. Hún
vildi endilega fara með mér.
Við mæltum okkur mót og
héldum af stað í leiðangurinn.
Göturnar voru fullar af fólki,
sem var að kaupa til jólanna
og gluggar búðanna voru
skreyttir jólatrésgreinum og
rauðum jólabjöllum. Ánægju-
svipurinn á fólkinu kom mér í
slæmt skap. „Hvernig getur
þetta fólk verið svona ánægt,“
hugsaði ég, „þegar f jöldi manns
í borginni sveltur heilu hungri?“
Húsráðandinn, sem var kona,
mætti okkur í dyrunum. Hún
var stúrin á svip.
Ég kvaðst vera fréttaritar-
inn, sem hafði heimsótt Holli-
nanhjónin daginn áður. Hún
sagði, að fólk hefði verið að
heimsækja þau allan morgun-
inn og færa þeim mat og pen-
inga.
„Þetta fólk Ias greinina í blað-
inu í gærkvöldi,“ sagði konan,
„og það er alltaf að koma, en
ég hefi ekki hleypt neinum upp
eftir hádegið. Hellisbúarnir eru
að gera sér glaðan dag.“
„Ég lái þeim það ekki,“ sagði
stúlkan, sem með mér var.
„Ég er ekki á sömu skoðun,“
sagð konan.
Hún vildi ekki leyfa stúlk-
unni að fara upp með mér.
„Þér verðið að bíða hérna
niðri, ungfrú góð,“ sagði hún
alvarlega.
Ég gekk upp stigann og hélt.