Úrval - 01.12.1952, Qupperneq 48

Fimmtíu þaulæfðir íþróttamenn urðu að
láta í minni pokann fyrir 66 ára
vörubílstjóra í 1750 km hjól-
reiðakeppni.
Grein úr „Lifetime Living“,
eftir Lili Foldes.
Ó að ég segi, að Gustaf
Hákansson hafði árið 1951
unnið lengstu hjólreiðakeppni
sem haldin hefur verið í Sví-
þjóð, er sagan ekki nema hálf-
sögð og varla það. Því að hinar
óvenjulegu kringumstæður sem
íærðu honum sigurinn gerðu
hann að eftirlætisgoði sænsku
þjóðarinnar og urðu til þess að
hann fékk viðurnefnið stálafi.
„Farið heim og setjist í
ruggustólinn yðar“, sögðu
dómararnir við Hákansson, 66
ára garnlan vörubílstjóra, þegar
hann bað um að fá að taka þátt
í keppninni. „Þér eruð 26 ár fyr-
ir ofan aldurstakmarkið".
Þetta átti að vera feikilega
erfið hjólreiðakeppni. Leiðin var
næstum eftir endilangri Svíþjóð
— frá Haparanda við botn
Botneskaflóans rétt sunnan við
norðurheimskautsbauginn til
Ystad, syðstu borgar í Svíþjóð.
Vegalengdin var 1750 km.
Blaðið Stockholms-Tidningen,
sem stofnaði til veðreiðanna og
veitti 5000 sænskar krónur í
verðlaun, varaði hjólreiðamenn
við að taka þátt í keppninni
nema þeir væru í fyllstu keppn-
isæfingu. Af rúmum 1000 mönn-
mn sem sóttu um að fá að keppa
völdu dómararnir 50 unga í-
þróttamenn til keppninnar og
voru þeir sendir með iest til
Haparanda. Þar hvíldu þeir sig
eftir vísindalegum reglum og
lifðu á vísindalega tilreiddri
kjarnfæðu í nokkra daga áður
en keppnin hófst.
En enginn bauðst til að greiða
járnbrautarfar fyrir Gustaf
Hákansson, og hann steig því á
bak hjóli sínu og hjólaði 1600
km leið til Haparanda.
Skömmu eftir að hinir 50
keppendur hófu veðhlaupið
lagði Hákansson af stað í einka-
veðhlaup, með silfurhvítt
tjúguskeggið blaktandi í gol-
unni. Ferðabúnaður hans var
drykkjarvatnsbelgur úr striga,
regnkápa og vegalengdarmælir.
Dómararnir höfðu ekki gefið
honum neinn einkennistölustaf,
og hann festi því sjálfur stórt
núll á brjóstið á sér. Það var
hægt að halda honum utan við
hjólreiðakeppnina, en það var