Úrval - 01.12.1952, Qupperneq 51

Samtal við ceUósnilUnginn:
Pablo Casals í útlegð.
Úr „The Listener".
SPÆNSKI cellósnillingurinn
Pablo Casals er tvímælalaust
mesti cellóleikari sem nú er
uppi. Hann hefur verið land-
flótta síðan borgarastyrjöldinni
á Spáni lauk 1938 og jafnan síð-
an tekið virkan þátt í baráttu
landflótta spánverja gegn ein-
ræðisstjórn Francos, þrátt fyrir
háan aldur. Árið 1945 hætti
hann að leika opinberlega og
kvaðst ekki mundu láta til sín
heyra fyrr en þjóð hans hefði
losnað úr fjötrum einræðisins
og hlotið aftur frelsi sitt. Þetta
heit hefur hann haldið síðan, ef
frá er talin tónlistarhátíð, sem
hann hélt í borginni Perpignan
í Suðurfrakklandi til minningar
um 200. ártíð Bachs, en þar kom
hann fram bæði sem einleikari
og stjórnandi. Perpignan er
skammt norðan Pýrenea fjalla
og þar hefur Casals átt heima
um nokkra ára skeið.
Ronald Hambleton, frétta-
maður brezka útvarpsins, átti
tal við Pablo Casals í fyrra,
og var samtalið tekið á
segulband og flutt í brezka út-
varpinu í sumar. Hér birtist
kafli úr samtalinu. Hambleton
hafði orð á því, að sumir gest-
irnir á tónlistarhátíðinni hefðu
„komið til að hlusta á lista-
mann, sem lifði í einangrun.“
Casals: Já, það er rétt. Ég er
listamaður, sem lifir í einangr-
un, en ég fæ ekki séð, að það
skipti miklu máli.
Hambleton: Mörgum fannst
þetta rökfræðileg mótsögn. Þér
eruð dáður tónlistarmaður, sem
getur miðlað öðrum af list sinni.
Mönnum lék forvitni á að vita
hvort það skipti einhverju máli
hann mikið fé fyrir réttinn til
að nota nafn hans í auglýsing-
um.
Hvað ætlar stálafi að gera
við peningana? Hann brosti til
mín með skærbláu augunum sín-
um þegar ég spurði. „Ég ætla
að gefa þá alla börnunum mín-
um svo að þau fái efni á að ala
upp börn sín náttúrlega. Það er
orðið svo nú, að ef einhver hag-
ar sér náttúrlega er hann talinn
sérvitringur. Eg veit að fólkið
í þorpinu mínu hélt ég væri und-
arlegur þegar ég hjólaði alla
leið norður fyrir heimsskauts-
baug. En ég held það virði mig
nú“.
7