Úrval - 01.12.1952, Side 102

100
tJRVAL
ið til um uppástungu Brabazons
ofursta, að hann gat ekki setið
á sér að segja konunni sinni frá
henni.
„Að hugsa sér, að Nikki skuli
vera orðinn svona góður. Hann
sagðist hafa séð hann leika og
sér litist vel á hann. Hann vant-
ar ekkert nema æfingu til þess
að komast í fremstu röð. Við
eigum eftir að sjá piltinn taka
þátt í Wimbledonkeppninni,
góða mín.“
Sér til undrunar komst hann
að raun um, að frú Garnet var
ekki eins andvíg uppástungunni
og hann hafði buizt við.
„Drengurinn er þó orðinn
átján ára. Nikki hefur aldrei
lent í neinu misjöfnu hingað til
og það er engin ástæða til að
ætla, að hann lendi frekar í
því núna.“
„Það verður að taka tillit til
námsins; þú mátt ekki gleyma
því. Ég held að það væri slæmt
fordæmi að láta hann fá frí áð-
ur en skólaárið er úti.“
„Hvað gerir til með þrjá
daga ? Mér finnst synd, að ræna
hann svona góðu tækifæri. Ég
er viss um að hann myndi gleypa
við þessu, ef þú spyrðir hann.“
„Það getur verið, en ég geri
það bara ekki. Ég lét hann ekki
fara til Cambridge til þess að
leika tennis. Ég veit að hann er
stilltur, en það er heimskulegt
að freista hans. Hann er allt
of ungur til að fara einn síns liðs
til Monte Carlo.“
„Þú segir, að hann muni ekk-
ert geta á móti þessum meistur-
um, en hver veit?“
Henry Garnet andvarpaði.
Þegar hann var á leiðinni heim
í bílnum, hafði hann allt í einu
munað eftir því, að Austin var
fremur heilsutæpur og að von
Cramm var stundum illa upp-
lagður. Setjum svo, að heppnin
yrði með Nikka að þessu leyti
— þá var enginn vafi á því, að
hann yrði valinn til að leika
fyrir Cambridge. En auðvitað
var þetta tóm vitleysa.
„Þetta þýðir ekki neitt, góða
mín. Ég hef tekið ákvörðun og
ætla mér ekki að breyta henni.“
Prú Carnet hélt málinu ekki
til streitu. En daginn eftir skrif-
aði hún Nikka, skýrði honum frá
því sem komið hafði fyrir og
gaf honum ábendingu um hvað
hún myndi. gera í hans spor-
um, ef hann langaði að fara og
vildi fá samþykki föður síns.
Einum eða tveim dögum seinna
fékk Henry Garnet bréf frá syni
sínum. Hann var að springa af
æsingu. Hann var búinn að tala
við kennara sinn, sem var líka
tennisleikari, og einnig við skóla-
stjórann, sem þekkti Brabazon
ofursta, og hvorugur hafði neitt
við það að athuga, þó að hann
færi fyrir lok skólaársins; þeir
voru báðir þeirrar skoðunar, að
svona tækifæri mætti ekki
sleppa.
Hann gat ekki skilið, að það
hefði neitt illt í för með sér, þó
að faðir hans léti þetta einti
sinni, aðeins einu sinni, eftir