Úrval - 01.12.1952, Side 111

Úrval - 01.12.1952, Side 111
LÍFSREYNSLA 109 inn í að ná peningunum aftur, en hann vissi ekki almennilega hvernig hann átti að fara að því. Hann vildi f orðast uppnám, hann var ókunnugur maður, staddur í hóteli, sem hann þekkti ekki; það gat vel hugsast, að kven- mannsskrattinn ætti kunningja þarna; hann var ekkert smeykur við að lenda í heiðarlegum slagsmálum, en það myndi verða minna úr honum, ef einhver mið- aði á hann byssu. Hann var líka svo skynsamur að viðurkenna, að hann gæti alls ekki sannað, að hann ætti peningana. Ef í odda skærist og hún legði eið út á að hún ætti þá, var ekkert líklegra en að hann yrði hand- tekinn og fluttur á næstu lög- reglustöð. Hann vissi ekki, hvað hann átti að gera. Brátt heyrði hann á andardrætti hennar, að hún var sofnuð. Hún hlaut að hafa sofnað sæl og ánægð, því að hún hafði unnið verk sitt vel. Það jók á gremju Nikka, að hun skyldi sofa svona vært, þegar hann lá vakandi, kvalinn af þungum áhyggjum. Skyndilega datt honum dáiítið í hug. Hug- myndin var svo góð, að það var aðeins með herkjubrögðum, að hann gat stillt sig um að stökkva fram úr rúrninu og framkvæma hana umsvifalaust. Það gátu fleiri en hún leikið þennan leik. Hún hafði stolið peningunum hans; gott og vel: hann ætlaði að stela þeim aftur, þá voru þau jöfn. Hann ákvað að bíða þar til hann væri viss um að hún væri steinsofnuð. Honum fannst tíminn vera afarlengi að líða. Hún bærði ekki á sér. And- ardráttur hennar var eins reglu- legur og sofandi barns. ,,Elskan,“ sagði hann loks. Ekkert svar. Engin hreyfing. Hún steinsvaf. Hann smeygði sér hægt og gætilega fram úr rúminu. Hann stóð kyrr nokkra stund og horfði á hana, til þess að aðgæta, hvort hún hefði rumskað. Andardráttur hennar var jafnreglulegur og fyrr. Með- an hann beið, setti hann á sig hvar húsgögnin stóðu í herberg- inu, svo að hann gæti varast að reka sig á stól eða borð. Hann steig tvö skref og beið; svo steig hann önnur tvö; hann var létt- stígur og það heyrðist ekkert til hans; hann var fimm mínút- ur út að glugganum, og þar beið hann enn um stund. Hann hrökk við, því að það brakaði í rúminu, en það var aðeins af því að unga frúin var að snúa sér í svefninum. Hann ákvað að bíða meðan hann teldi upp að hundrað. Hún svaf eins og steinn. Hann tók varlega um stöngulinn á blóminu og lyfti því upp úr pottinum. Svo stakk hann hinni hendinni niður í hann; hann fékk ákafan hjart- slátt, þegar fingur hans snertu pengingaseðlana; hann kreppti höndina utan um þá og dró hana hægt upp úr pottinum. Hann kom blóminu aftur fyrir á sín- um stað og þrýsti moldinni nið- ur með fingrunum, eins og hún
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116

x

Úrval

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.