Úrval - 01.12.1952, Blaðsíða 113

LÍFSREYNSLA
111
niður til að borða morgunverð-
inn. Hann hafði ágæta matar-
lyst. Enda þótt honum hefði lið-
ið ágætlega áður, leið honum þó
enn betur þegar hann var bú-
inn að borða. Hann kveikti sér
í pípu, sem hann var nýbyrjað-
ur að reykja, borgaði reikning-
inn sinn og steig upp í bílinn,
sem átti að aka honum til flug-
vallarins hinumegin við Cannes.
Vegurinn til Nizza lá yfir hæð-
irnar, og fyrir neðan blasti við
blátt hafið og strandlengjan.
Hann gat ekki annað en dáðst
að útsýninu. Þeir óku gegnum
Nizza, sem var glaðvær og
vingjarnleg í morgunsárinu, og
brátt komu þeir á langan, bein-
an vegarkafla, sem lá meðfram
sjónum. Nikki hafði ekki borg-
að reikninginn með peningunum,
sem hann hafði unnið kvöldið
áður, heldur með peningum, sem
faðir hans hafði látið hann fá;
hann hafði skipt þúsund
frönkum til þess að borga
kvöldverðinn á Knickerboc-
ker, en svikakvendið hafði
borgað honum aftur þúsund
frankana, sem hann hafði lán-
að henni, og þessvegna var hann
enn með tuttugu þúsundfranka-
seðla í vasanum. Honum datt
í hug að skoða þá. Það hafði
munað svo litlu, að hann tapaði
þeim, að þeir höfðu tvöfalt gildi
fyrir hann. Hann dró þá upp úr
bakvasanum, en þar hafði hann
stungið þeim í varúðarskyni,
þegar hann fór í ferðafötin.
Hann fór að telja seðlana. Eitt-
hvað einkennilegt hafði gerzt„
1 stað þess að seðlarnir væru
tuttugu, eins og vera bar, voru
þeir tuttugu og sex. Hann skildi
ekkert í þessu. Hann taldi þá
tvisvar. Það var ekki um að vill-
ast; hann var með tuttugu og
sex þúsund franka í stað tutt-
ugu, sem hann átti að hafa á
sér. Hann botnaði ekki neitt 1
neinu. Hann fór að spyrja sjálf-
an sig, hvort það væri mögulegt,
að hann hefði unnið meira í
Iþróttaklúbbnum en hann hafði
haldið. Nei, það var óhugsandi;
hann mundi greinilega eftir því
að maðurinn hafði lagt seðlana
í fjórar raðir á borðið og að
fimm seðlar voru í hverri röð,
og svo hafði hann talið þá sjálf-
ur. Allt í einu rann upp ljós fyr-
ir honum; þegar hann stakk
hendinni ofan í blómsturpottinn,
hafði hann tekið allt, sem hann
fann þar. Potturinn var peninga-
hirzla drósarinnar, og hann
hafði ekki einungis tekið sína
eigin peninga, heldur líka spari-
fé hennar. Nikki hallaði sér aft-
ur á bak í bílnum og rak upp
skellihlátur. Þetta var það skop-
legasta, sem hann hafði heyrt
á ævi sinni. Hann sá hana í anda,
þegar hún færi að athuga
blómsturpottinn, eftir að hún
væri vöknuð einhverntíma
seinna um morguninn, og ekki
einungis peningarnir, sem henni
hafði tekizt að klófesta, væru
horfnir, heldur líka hennar eigið
sparifé. Þegar honum varð hugs-
að til þess, hló hann enn meira