Úrval - 01.12.1953, Blaðsíða 86

84
tJR VAL
selja vélina, en að sjálfsögðu
áskiljum við okkur rétt til að
ráða áhöfn hennar,“ sagði
framkvæmdastjórinn.
„Þér hljótið að skilja, að við
getum ekki látið hvern sem er
fljúga flugvél okkar yfir haf-
ið,“ heldur hann áfram.
Ég er bæði hryggur og reið-
ur.
,,Ég er smeykur við að hér
sé einhver misskilningur á
ferðinni," segi ég, „við getum
ekki fallizt á þetta fyrirkomu-
lag. Við viljum auðvitað hafa
nána samvinnu við ykkur um
reynsluflug vélarinnar og ýms-
an annan undirbúning undir
flugið. En ef við kaupum flug-
vél, þá ætlum við að ráða
henni, og við veljum áhöfnina
sjálfir.“
„Columbiafélagið getur ekki
hætt á slíkt,“ segir fram-
kvæmdastjórinn. „Við veljum
áhöfn sem við treystum. Fé-
lagsskapur yðar í St. Louis fær
allan heiðurinn af fluginu.“
„Eftir því sem mér skilst,
eigum við að borga 15 þúsund
dollara fyrir að fá nafnið St.
Louis málað á flugvélarbúk-
inn,“ segi ég. „Ef þér hefðuð
skýrt frá þessum skilmálum
fyrr, hefði ég getað sparað mér
þetta langa ferðalag."
Eitt félagið af öðru gerir
mig afturreka. Nú er Ryanfé-
lagið eitt eftir. Jafnvel þótt
Ryanfélagið geti smíðað flug-
vél á tveim mánuðum, getur
það orðið of seint. Stuðnings-
menn mínir láta þó engan bil-
bug á sér finna og vilja að ég
fari til Kaliforníu til þess að
athuga möguleika á flugvéla-
kaupum.
Ryanverksmiðjan er til húsa
í gamalli og hrörlegri bygg-
ingu í hafnarhverfi San Diego-
borgar. I lítilli og subbulegri
skrifstofunni hitti ég yfirverk-
fræðinginn, Donald Hall, og
forstjóra félagsins, B. F. Ma-
honey. Þeir eru báðir ungir
— ekki þrítugir. Áður en við
hefjum viðræður um flugvélar-
kaupin, sýna þeir mér verk-
smiðjuna. Þeir eru stoltir af
henni og ég verð líka hrifinn
af vinnubrögðunum.
I teikniherberginu sýnir Hall
mér uppdrætti af þeim breyt-
ingum, sem gera verði á flug-
vélinni, til þess að ég geti not-
að hana til flugsins yfir hafið.
Hann hefur augsýnilega lagt
mikla vinnu í þetta. En honum
bregður meira en lítið þegar ég
skýri honum frá því, að ég
vilji hafa aðeins eitt flug-
mannssæti í vélinni:
„Þér ætlið þó ekki að fljúga
einn?“
Ég segi honum, að ég álíti
sigurvænlegra að einn flug-
maður fljúgi flugvélinni heldur
en tveir, og að ég kjósi frem-
ur að hafa meiri benzínbirgðir
en annan flugmann.
Hall féllst strax á þessa skoð-
un mína. Hann spyr mig hve