Úrval - 01.08.1956, Side 6

4
ÚRVAL
snerti mig djúpt; ég segi ekki
að Roger hafi orðið snortinn
á sama hátt og ég, en það var
ánægjulegt að sjá hvernig
barnslund hans brást við þess-
um frumöflum náttúrunnar án
þess að skelfast gnauð vindsins,
myrkur næturinnar eða gný
hafsins, en sökkti sér með á-
kefð niður í leitina að „draug-
unum“.
Þetta var víst ekki líkt því
sem venjulegt er að leika við
böm á þessum aldri, en við
héldum uppteknum hætti, og nú
þegar Roger er kominn á
fimmta ár höldum við áfram
ævintýraferðum okkar um ríki
náttúrunnar sem við byrjuðum
á meðan hann var tæpra
tveggja ára. Við förum þessar
ferðir jafnt í stormi og stillum,
nótt og degi, og þetta eru
skemmtiferðir miklu fremur en
námsferðir.
Ég dvel sumarmánuðina við
strönd Maine, þar sem ég hef
mína eigin fjöru og smáspildu
af skóglendi. Frammi á granít-
klöppinni við ströndina vaxa
lárviðarber, einiber og stikils-
ber, og þar sem landið rís upp
af víkinni er skógivaxinn hóll
þar sem greniangan fyllir loftið.
Skógarsvörðurinn er vaxinn
þétt.u lyngi og hreindýramosa;
í einni brekkunni eru gjótur og
djúpar hvosir vaxnar burkna,
en sjálf er brekkan vaxin brönu-
grösum og skógarliljurn.
Þegar Roger hefur heimsótt
mig í Maine og við höfum geng-
ið um þetta skóglendi hef ég
ekki gert neina tilraun til að
kenna honum nöfn á jurtum eða
dýrum, en hef aðeiris látið í
ljós gleði mína yfir því sem við
sáum, dregið athygli hans að
þessu eða hinu, en aðeins á
sama hátt og ég mundi hafa
gert við félaga og jafnaldra.
Seinna hefur það oft vakið furðu
mína hvernig nöfnin hafa festst
í huga hans. Þegar ég hef sýnt
litskuggamyndir af plöntum úr
skóginum mínum, hefur hann
þekkt þær. ,,Ó, þetta eru bróm-
berin, sem Rachel þykja svo
góð!“ Eða, „þetta eru einiber,
en það má ekki borða þau, þau
eru handa íkornunum."
Á sama hátt lærði Roger að
þekkja skeljarnar í litlu sand-
víkinni minni. Við lofum honum
að njóta með okkur þess sem
fólk neitar börnum venjulega
um vegna þess að það er ónæði
af því, kemur óreglu á hátta-
tímann eða veldur óþrifnaði á
fötum og teppum. Á kvöldin
höfum við lofað honum að sitja
hjá okkur í óupplýstri dagstof-
unni fyrir framan stóra glugg-
ann og horfa á tunglið þokast
yfir víkina, tendra iðandi silfur-
ljós sín á sjónu.m og tindra í
þúsundum bergkristaíla í klett-
unum á ströndinni. Við trú-
um því, að endurminningin
um slíka sjón, sem greipist ár
eftir ár í barnshugann, verði
honum dýrmætara veganesti en
svefninn sem hann missir henn-
ar vegna,.