Úrval - 01.08.1956, Síða 98

96
tJRVAL
hjálpaði henni að stíga upp í
vagninn og sagði auf Wieder-
sehen um leið og hann lokaði
vagnhurðinni — en það varð
til þess, að Páll fór að velta
því fyrir sér, hvort hún
kynni að hafa verið ástmey
hans fyrr meir. Páll elti vagn-
inn að hótelinu, og gekk svo
hratt, að hann var kominn að
dyrunum, þegar söngkonan
steig út úr vagninum. Svertingi
með pípuhatt og í lafafrakka
opnaði vængjahurðina og hún
hvarf inn í hótelið.
Andartakið, sem dyrnar stóðu
opnar, fannst Páli sem hann
gengi sjálfur inn í hótelið. Hon-
um fannst sem hann gengi á
eftir söngkonunni upp stigann,
inn í hlýja og uppljómaði bygg-
inguna, inn í undurfagra
draumaveröld, þar sem allt var
vafið dýrð og skrauti. Hann fór
að hugsa um hina dularfullu
rétti, sem væru bornir inn í mat-
salinn, um grænu flöskurnar í
ísfötunum, sem hann hafði séð
á veizlumyndum í sunnudags-
blöðunum. Snörp vindkviða herti
á úrkomunni, og Páll uppgötv-
aði, sér til skelfingar, að hann
stóð úti á forugri götunni, að
frakkinn hans var orðinn gegn-
votur, að búið varað slökkva á
Ijóskerum hljórnleikahallarinn-
ar og að regnið myndaði eins-
konar tjald milli hans og gula
bjarmans frá gluggunum fyrir
ofan hann. Þarna var það, sem
hann þráði — ekki steinsnar frá
honum. Meðan regnið lamdi
andlit Páls, fór hann að velta
því fyrir sér, hvort hann mundi
alltaf verða dæmdur til að
standa í myrkrinu fyrir utan.
Hann snerist á hæli og gekk
nauðugur í áttina til sporvagns-
teinanna. Það hlaut að taka
enda fyrr eða síðar, þetta sem
alltaf beið hans heima: faðir
hans á náttfötum í stiganum,
útskýringar, sem ekki útskýrðu
neitt, lygar, sem hann var van-
ur að flækja sig í, herbergið
hans með ljóta, gula veggfóðr-
inu, hrörlegt skrifborðið, mynd-
irnar af Georg Washington og'
Calvin yfir málaða trérúminu,
og innrammaða setningin: „Gef
ið lömbunum mínum,“ sem móð-
ir hans hafði saumað út með
rauðu ullargarni. Páll átti engar
endurminningar um móður sína.
Hálfri stundu seinna steig Páll
út úr sporvagninum og gekk
hægt eftir einni þvergötunni,
sem lá frá aðalgötunni. Þetta
var mjög þokkaleg gata, þar
sem öll húsin voru nákvæmlega
eins, þar sem skrifstofumenn
með litlar tekjur eignuðust og'
ólu upp skara af börnum, sem
öll gengu í sunnudagaskólann og
lærðu litla kverið og höfðu á-
huga á reikningi. Þau voru öll
nauðalík eins og heimili þeirra,
og tilbreytingarleysið sem þau
lifðu í, einkenndi þau. Páll gekk
aldrei eftir Kordelíugötunni án
þess að það setti að honum
hroll. Hann átti heima í næsta
húsi við hús kirkjuvarðarins.
Þetta kvöld nálgaðist hann heim-