Úrval - 01.08.1956, Qupperneq 107

VERALDARSAGA PÁLS PÁLSSONAR
105
En hve þetta hafði allt sam-
an verið auðvelt og einfalt!
Hingað var hann kominn og
málið lá ljóst fyrir; í þetta
skipti skyldi hann ekki vakna
við vondan draum; það beið
hans engin refsinorn á efsta
stigaþrepinu. Hann lá og horfði
á snjókornin, sem þyrluðust fyr-
ir utan gluggann, unz hann féll
í svefn.
Þegar Páll vaknaði, var klukk-
an orðin fjögur síðdegis. Hann
rauk upp með andfælum; einn
af hinum dýrmætu dögum hans
var þegar liðinn! Hann var
næstum klukkutíma að búa sig,
enda skoðaði hann sig í krók og
kring í speglinum. Allt var full-
komið; hann var nákvæmiega
eins piltur og hann hafði alltaf
óskað sér að vera.
Þegar hann kom út á götuna,
fékk hann sér leigubíl og ók upp
eftir Fimmtu götu til Central
Park. Það var minni snjókoma
en áður; bilarnir þutu hljóð-
laust fram og aftur í skamm-
degisrökkrinu; drengir með ull-
artrefla um hálsinn þutu upp
og niður húsatröppurnar. Ljósa.
auglýsingarnar bar eins og
marglita flekki við hvíta götuna.
Hér og þar voru heilir blóma-
garðar bak við rúðurnar, sem
snjórinn hlóðst á og bráðnaði
síðan af — fjólur, nellikur og
liljur — og þessi blóm voru sér-
staklega fögur og töfrandi, af
því að þau stóðu í blóma,
þrátt fyrir snjóinn umhverfis.
Skemmtigarðurinn sjálfur var
eins og dásamlegasta vetrar-
landslag í leikhúsinu.
Þegar Páll kom aftur, var
rökkurstundin liðin og göturnar
voru búnar að fá á sig nýjan
svip. Fannkoman var meiri en
áður, það stafaði birtu úr glugg-
um hótelsins, sem gnæfði við
himin og bauð ólmum Atlants-
hafsstorminum byrginn. Löng,
svört bílaruna mjakaðist eftir
götunni, hér og þar kubbuð
sundur af öðrum bílalestum, sem
komu hornrétt á hana. Það var-
röð af bílum fyrir utan hótel
Páls, og bílstjórinn varð að bíða.
Einkennisbúnir drengir hlupu
fram og aftur undir tjalainu,
sem spennt var yfir gangstétt-
ina, fram og aftur eftir' rauða
flosteppinu, sem lá frá dyrun-
um út að götunni. Hvarvetna
var ys og þys, asi og órói þús-
und karla og kvenna, sem voru
jafn skemmtanafíkin og Páll
sjálfur, allsstaðar gat að líta
skinandi tákn um almætti auðs-
ins.
Pilturinn beit á jaxlinn og
skaut upp öxlunum, eins og
hann hefði skyndilega vaknað
til veruleikans; þráður allra
harmleikja, inntak allra róman-
tískra frásagna, taugaspenna
allra æsiviðburða þyrluðust
kringum hann eins og snjókorn-
in. Hann brann eins og hrís-
knippi í stormi.
Þegar Páll kom niður til að
snæða miðdegisverðinn, bárust
ólgandi tónar hijómlistarinnar á
móti honum gegnum ysinn. And-