Úrval - 01.08.1956, Side 108

106
ÚRVAL
dyrið var troðfullt af fólki og
hann lét fallast niður á einn
af stólunum við vegginn, til þess
að ná andanum. Ljósið, masið,
ilmvatnsanganin, litaskrautið —
andartak fannst honum þetta
ætla að bera hann ofurliði. En
það var ekki nema andartak;
hann var jafningi þessa fólks,
sagði hann við sjálfan sig. Hann
gekk hægt um gangana, skrif-
stofuna, reyksalina og setustof-
urnar, rétt eins og hann væri
að kanna einhverja töfrahöll,
sem hefði verið reist og búin
fólki fyrir hann einan.
Þegar hann kom inn í mat-
salinn, settist hann við borð úti
við gluggann. Blómin, hvítu dúk-
arnir, marglit vínglösin, hinir
skrautlegu kjólar kvenfólksins,
hljóðið, þegar tapparnir voru
dregnir úr vínflöskunum, svell-
andi hljómlistin — allt þetta
sveif í glæstum ljóma gegnum
draum Páls. Og þegar þar við
bættist sá rósrauði blær, sem
kampavínið varpaði á vitund
hans — kampavínið, sem freyddi
svalt og glitrandi í glasi hans —
þá furðaði hann sig á því, að
það skyldu yfirleitt finnast heið-
arlegir menn í veröldinni. Fyrir
þessu barðist allur heimurinn,
hugsaði hann með sér. Hann fór
að efast um að fortíð hans hefði
verið raunveruleg. Hafði hann
nokkurntíma þekkt stað, sem
hét Kordelíugata, þar sem út-
þrælkaðir skrifstofumenn stigu
upp í sporvagninn á morgnana?
Páli fannst þeir vera eins og
tannhjól í vél -— viðbjóðslegir
menn, sem væru alltaf með hár-
tjásur af krökkunum á treyj-
unum og matarþef í fötunum.
Kordelíugatan — já, hún til-
heyrði öðrum tíma og öðru
landi! Hafði hann ekki alltaf
lifað þessu lífi, setið hérna kvöld
eftir kvöld eins lengi og hann
gat munað, horft hugsandi út
í salinn um leið og hann sneri
svona vínglasi milli fingranna?
Jú, hann var í rauninni sann-
færður um að svo hefði verið.
Hann fann hvorki til feimni
né einstæðingsskapar. Hann
langaði ekki til að kynnast þessu
fólki nánar; hann langaði bara
til að lifa 1 draumaheimi sínum
og horfa á það, sem fram fór.
Hann var ekki heldur einmana
seinna um kvöldið, þegar hann
sat í stúku sinni í leikhúsinu.
Hann var orðinn alveg laus við
allan taugaóstyrk, hann fann
ekki lengur neina tilhneigingu
hjá sér til að vera með derring
eða setja. sig upp á móti um-
hverfinu. Honum. fannst þvert
á móti sem umhverfið hjálpaði
honum til að njóta sín. Enginn
efaðist um rétt hans til að bera
hinn „konunglega purpura";
hann þurfti ekki annað en að
bera hann. Hann þurfti ekkí
annað en að líta á jakkann sinn
til þess að sannfærast um, að
hérna myndi enginn geta auð-
mýkt hann.
Hann tók nærri sér að hverfa
úr skrautlegu setustofunni og
fara að hátta um kvöldið, og