Læknaneminn - 01.10.1993, Síða 23

Læknaneminn - 01.10.1993, Síða 23
 Mynd 13. Lárétt snið (600 micron þykkt) gegnum mjaðmargrind karlkyns fósturs (haus-daus lengd 183mm). Epoxíð. Litun: azur II-methylene blue ogbasiskt fuchsin. Mynd 14. Nœrmynd afhluta myndar 13. Til vinstri sést helmingur afrectum, en milli þess og beina sjást œðar, taugar og bandvefsskipti í lausa vef grindarinnar. þannig meðhöndlaður að hann nýtist til frambúðar. Plöstun er besta aðferðin sem nú þekkist til að ná þessu markmiði og því var ákveðið að taka aðferðina upp hér. Stefnt er að því að koma upp salni raunverulegra sýna, sem þannig eru útbúin að nemendur geti á þeim séð allt það, sem þeim er ætíað að þekkja og vita mn gerð viðkomandi líffæris eða líkamshluta. Má til dæmis nefna að með því að kryfja nokkur hjörtu (sjá mynd 3) á mismunandi vegu, og plasta síðan sýmn, þá fæst varanleg sýning á ölliun þeim atriðiun sem nemendum er ætlað að kunna skil á. A sama hátt má útbúa raðskoma (sjá mynd 6) eða raðkrufna (serial dissected) líkamshluta (sjá mynd 4). Þekking á mamislíkama í sneiðum hefur verulega þýðingu með tilliti til mikilla framfara á seimú árrnn í sneiðmyndun (CT og MNR) til sjúkdómsgreimnga. Raðkrufnir líkamshlutar, krufnir frá yfirborði imi að beini, sýna nemandanum hins vegar gerð mannslíkamans frá öðrum sjónarhól, sjónarhól skurðlæknisins. Frá þessum tveimur sjónarhonium tileinkar nemandinn sér heildstæða þekkingu á stórsærri (macroscopiskri) gerð mannslíkamans. Síðast en ekki síst skal þess getið að liafi nemendur aðgang að safni plastaðra sýna, sem eru vel og markvisst útbúin, geta þeir aflað sér þekkingar í líffærafræði á mun fljótvirkari og auðveldari hátt en uimt er með hefðbundnum krufmngum. Þetta er ekki lítilvægt atriði þegar haft er í huga að stöðugt þarf að aðlaga námsefni og nýtingu náms- og kennslutíma að sífellt vaxandi þekkingu í öllum greinum læknisfræði. Aðrar greinar læknisfræði en líffærafræði gætu nýtt sér þessa aðferð svo sem meinafræði, réttarlæknisfræði og geislalæknisfræði. Jafnvel kliniskar greinar geta liaft af henni gagn og hefur hún lítillega verið notuð í handlæknisfræði hér á landi. Þar LÆKNANEMINN 2 1993 46. árg. 21
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92
Síða 93
Síða 94
Síða 95
Síða 96

x

Læknaneminn

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Læknaneminn
https://timarit.is/publication/1885

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.