Læknaneminn - 01.10.1993, Side 37

ViðHafið
Og gamall maður
í óviðeigatidi fötum
starandi beygður ofan í snarbratta fjöruna
þar sem öldurnar brotna
Með fullan poka af blómstrandi
Morgunfrúm og Hutnlum
Þar fyrir utan
allslaus
hvorki Sölvafjara, Marhálmur
tie' Bláliljur
Gömul gulnuð ttiytid
afungri manneskju
sem hann hafði elskað
þess vegna blómin
því vonin var ung
Annarlegur gnauðandi vindur
sölnaðar rósir við undiröldu
Einmana kirkjuklukka
ífjarlægri sveit
þess á milli þögn
þrungin alvöru
IJfið svo óútreiknanlegt
og sárara en tárurn taki
að kveðja landið
hverfa
út ífjarskatm
Og íslenskur lífsfáni
í hálfa stöng
Því á æskunnar morgni
er óskráð st'ðati
ætluð sögu
og von setti var ung
allt til etida
Ferdinand Jónsson
LÆKNANEMINN 2 1993 46. árg.
35