Læknaneminn - 01.04.1996, Qupperneq 63

Læknisfræðileg myndgreining í nútíð og framtíð
Mikil framför hefur verið í segulómrannsóknum
undanfarin ár og mun sú þróun halda áfram. Mun
brátt verða mögulegt að gera nákvæmar rannsókn-
ir, t. d. á hjartavöðva, bæði til þess að sjá súrefnis-
þurrð og hjartadrep og mun það sennilega ryðja
öðrum aðferðum úr vegi.
NIÐURSTAÐA
Eðlilegt er að velta því fyrir sér hvers vegna svo
margar rannsóknaraðferðir eru notaðar til mynd-
greiningar. Allar hafa þær ákveðið notagildi. Því
miður reynist sjaidan unnt að hætta með öllu einni
aðferð þótt önnur komi fullkomnari. Það sem æv-
inlega fylgir þó nýrri þróun í myndgreiningu eru
takmarkaðri og þrengri ábendingar fyrir hverjar
rannsóknir og um leið markvissari sjúkdómsgrein-
ing. Það er því nú sem ætíð áður eitt mikilvægasta
verkefni röntgenlækna að gefa leiðbeiningar og
ákveða í samráði við aðra lækna hvaða rannsóknar-
aðferð henti best hverju sinni.
Kannski verður það þannig síðar að sjúklingur
verður látinn inn í stóra kúlu sem á örskammri
stundu spýtir út úr sér sjúkdómsgreiningu án þess
að læknir komi þar nálægt. Þegar sú stund kemur
er líklegt að um leið fylgi leiðbeiningar um með-
ferð. Þá verðum við læknar óþarfir og getum setið
á sólarströndu og átt náðuga daga. Þó held ég að
nokkrar næstu kynslóðir röntgenlækna þurfi ekki
að kvíða verkefnaskorti.
Að öllu gamni slepptu er ógerlegt að gera mynd-
greiningu fullkomin skil í svo stuttri grein sem
þessari. Vonandi hefur þetta stutta yfirlit þó orðið
einhverjum til fróðleiks. Ég tel það heillandi fyrir
unga lækna að sérhæfa sig í sérgreininni. Hún er í
örri þróun og það mun vanta fleiri sérfræðinga um
langa hríð. Möguleikarnir á fullkomnari og ná-
kvæmari sjúkdómsgreiningu virðast lítt takmarkaðir.
LÆKNANEMINN
55
1. tbl. 1996, 49. árg.