Læknaneminn - 01.04.1999, Síða 46

mína fyrstu æfingu, en menn eru alls ekki í skóm í
júdó. Þjálfari minn á Akureyri, Jón Oðinn Oðinsson,
er algjör snillingur og hefur eiginlega alið upp alia
helstu júdómenn landsins seinni ára. Reyndar komst
ég eiginlega ekki að því fyrr en seinna að hann er kol-
brjálaður, ég hélt hreinlega að allir æfðu júdó eins og
hann kennir það, æfingar sex sinnum í viku þar sem
eftir hverja æfingu var maður alltaf nær dauða en lífi.
Seinna þegar ég flutti til Reykjavíkur komst ég að því
að svo er alls ekki. Eg hugsa reyndar að ef ég hefði
kynnst æfingum annars staðar fyrr hefði ég aldrei lát-
ið bjóða mér þessar misþyrmingar. Annars á júdóið
mjög vel við mig, það er eitthvað alveg sérstaklega
ógnvekjandi við það að
þurfa að mæta öðrum
manni og slást við
hann”.
Frá því að þií mœtt-
ir á fyrstu œfingiina
þar til núna hefur þú
náð miklum árangri,
geturðu sagt frá því?
„Eg hef fimm sinn-
um unnið Islands-
meistaratitil í mínum
þyngdarfiokki frá því
1994 og síðan þá hef
ég alls unnið þann
flokk 5 sinnum. Eg
vann síðan í opna
flokknum fyrst 1997
og svo aftur í ár. Minn-
isstæðasti andstæðing-
urinn minn hér heima
er örugglega Halldór
Hafsteinsson, en hann
vann ég á Islandsmót-
inu 1994 og vann þar
með fyrsta Islands-
meistaratitil minn.
Þetta er enn þann dag í
dag mín mesta sigur-
stund í íþróttunum og
þarna áttaði ég mig á
því að ég gæti virki-
lega látið að mér kveða í íþróttinni”.
Hvernig undirbýrðu þig fyrir keppnir?
„Við æfingar miða ég við að halda mér í kringum
um 92-93 kg þó svo að ég keppi í -90 kg flokki. A
mótsdegi fer ég svo í hressilegt gufubað um morgun-
inn fyrir vigtun til að komast niður fyrir 90 kílóin. Ég
er samt full stór til að keppa í þessum flokki, flestir
andstæðingar mínir eru minni og sterkari. Það er samt
ekki hlaupið að því að keppa í flokknum fyrir ofan,
-lOOkg, því þá þyrfti maður að þyngjast um 10 kg til
að eiga möguleika.
Andlega hlið undirbúningsins hefur líka mikið að
segja. A mótsdegi er maður oft með hjartað í buxun-
um og með fiðring í maganum allan daginn. Mótin
reyna mjög mikið á mann andlega, ekki síður en lík-
amlega. Taugastríðið byrjar í raun fyrir keppni í vigt-
uninni þar sem menn mæla hvern annan lit og þar
kemur í ljós hvernig hver og einn er á sig kominn.
Það er aðallega á
mótum úti sem reynir
á að hafa gott sjálfs-
traust og telja sjálfum
sér trú um að maður
sé óstöðvandi og vera
þannig andlega tilbú-
inn þegar á hólminn
er komið. Það er
mjög misjafnt hvern-
ig maður er upplagð-
ur og stundum finnst
manni eins og maður
vilji jafnvel vera ein-
hvers staðar annars
staðar. Þá skiptir
gríðarlega miklu máli
að hleypa í sig skapi
og það er oft hlutverk
þjálfarans að koma
mér í rétt hugará-
stand og gera mig
vondan. Annnars fer
ég í allar glímur til að
vinna og finnst alltaf
óásættanlegt að tapa.
A mótsdegi ætla ég
mér alltaf að lemja þá
alla.
Það tekur svo við
annars konar tauga-
stríð þegar glíman
sjálf er hafin, sérstaklega þegar glíman dregst á lang-
inn og úthaldið minnkar. Þá skiptir öllu að gefast ekki
upp og þrauka áfram á viljakraftinum þegar ekki er
annað eftir, en það getur oft verið erfitt. Ég held
stundum að ég sé ekki nógu geggjaður, því ég er al-
42
LÆKNANEMINN • 1. tbl. 1999, 52. árg.