Úrval - 01.05.1963, Blaðsíða 25

ÖRUGGT RÁÐ TIL MEGRUNAR
33
fyrir tvítugt var hún fimm fet og
þrir þumlungar og vó 219 pund.
Raunamædd út af þyngd sinni og
fyrirferð, hafði hún reynt bók-
staflega allar hugsanlegar megr-
unaraðferðir, en þrátt fyrir það
var hún rúm 300 pund, þegar hún
var 63 ára. „Ég er alveg orðin
vonlaus,“ sagði hún, þegar hún
lagðist inn í Pensylvaniusjúkra-
húsið. Megrunarfæði með lágum
hitaeiningum hafði alltaf verið
henni kvalræði. Þá fékk hún
svima og varð geðvond. En í
sjúkrahúsinu, þegar hún fékk
alls engar hitaeiningar, gerðist
undrið í lífi hennar. Hún fann
ekki til neinnar vanlíðunar, ekki
eiu sinni fyrsta daginn. Efitr tíu
daga var hún komin niður í 277
pund. Og fjórtán mánuðum síðar,
eftir fjórar föstur í viðbót, var
hún 217 pund.
Reynsla þessara tveggja og um
60 annara, sem hafa fastað hjá
dr. Duncan, gefur fyrirheit um
hættulausa og örugga aðferð til
að losna við fitu, þegar aðrar að-
ferðir bregðast. Hinn ótrúlegi,
þrautalausi árangur, veitir offitu-
sjúklingum nýtt traust, og hjálpar
þeim til að koma sér niður á af-
mælt fæði, með hæfilegum fjölda
hitaeininga.
Dr. Duncan, yfirlæknir á lyfja-
deild Pensylvaníusjúkrahússins
og prófessor í lyflæknisfræði við
Pensylvaníuháskóla, er sérfræð-
ingur í sykursýki, og hann hefur
lengi haft áhuga á offitu. Hann
er ritstjóri tímaritsins „Metabol-
ism“, og fyrir þremur árum fékk
hann ritgerð til birtingar frá dr.
Walter L. Blom við Piedmont-
sjúkrahúsið í Atlanta, sem hafðí
notað föstu sem byrjunarmeðferð
við 9 offitusjúklinga. Það sem
einkum vakti athygli dr. Dunc-
ans, var sú athugun dr. Blooms,
að sjúklingar hans hefðu ekkert
fundið fyrir sveltinu. Dr. Duncan
ásetti sér að reyna föstuna.
Dr. Duncan valdi til tilraunar-
innar eingöngu sjúklinga, sem
árangurslaust höfðu reynt allar
venjulegar aðferðir. Þetta fólk
hafði verið sett á fæði með 500—
1500 hitaeiningum og orðið að
gefast upp á því. Allt hafði það
tekið lyf til að draga úr matar-
lystinni, en þau höfðu aðeins
verkað í tvo til þrjá daga, eftir
það voru þau gagnslaus. Dr. Dun-
can krafðist þess, að sjúkling-
arnir kæmu i sjúkrahúsið, þar
sem þeir væru undir nákvæmu
eftirliti. Hann gaf þeim fjörefni
í lækningaskömmtum (stærri en
viðhaldsskammtur). Þeir dvöldu
í sjúkrahúsinu frá 5 upp í 14 daga,
voru vegnir daglega, og þvag
þeirra og blóð rannsakað.
Árangurinn var furðulegur.
Fólk á fæði með lágum hitaein-
ingum, léttist oft lítið sem ekk-
ert á 10 dögum eða meira, sökum