Úrval - 01.05.1963, Blaðsíða 38

46
Ú R VA L
fram, og hún undraðist vizku
konungs og dýrð. Reykelsi var
brennt, meðan á máltíðinni stóð,
og loftið í salnum var þrungið
yndislegum ilmi dýrra ilmvatna.
Salómon hafði gerhugsað og
undirbúið hvað gera skyldi nótt
þessa til þess að honum tækist
að vinna ástir Balkis. Samkvæmt
áætluninni átti að veita henni
mjög kryddaða fæðu, og var þetta
þýðingarmikill þáttur áætlunar-
innar. Tiu réttir voru bornir fram
hver af öðrum, og drottningunni
voru bornir kjötréttir, er vekja
skyldu þorsta hennar, og krydd-
aðir drykkir, er ekki skyldu
slökkva þohsta hennar.
Að lokum lauk veizlunni, og
ráðgjafar konungs og hirðmenn
héldu á brott. Salómon konung-
ur og drottningin frá Saba voru
ein eftir, og að lokum gekk hann
á bak við hlífina að borði hennar.
Salómon sagði við hana:
„Ger það fyrir mig að hviiast
hér allt til dögunar.“
Þetta voru fyrstu orðin innilegs
eðlis, er hann hafði til hennar
mælt þá sex mánuði, er hún hafði
dvalið i höll hans.
Drottningunni frá Saba var ó-
mótt.oghún fann letikenndseytla
nm allan líkamann. Hún hafði et-
ið og drukkið of mikið. Frammi
fyrir sér sá hún manninn, sem
hún hafði dáð svo mjög, að hún
hafði lagt upp í hina miklu ferð
og ögrað hættum eyðimerkurinn-
ar. Hann var klæddur dýrlegum
veizluklæðum, en hinn konung-
legi virðuleikablær var nú horf-
inn úr svip hans, og hann talaði
brosandi til hennar, líkt og karl-
maður talar til konu. Hún tók
enn eftir því, hversu myndarleg-
ur og glæsilegur hann var, og nú
litu augu hans á liana á nýjan
hátt. Það hlýtur að hafa verið
á þessu augnabliki, að hún gerði
sér grein fyrir því, hversu heitt
hún unni honum.
En hún var hrædd. Hvað myndi
þjóð hennar segja, ef hún giftist
honum? Hún hafði ríkt í sex ár
sem meydrottning . . . það var
hennar hlutverk. Salómon myndi
ekki halda heim i konungsríki
hennar sem eiginmaður hennar.
Hún gat ekki dvalið áfram hjá
honum í konungsríki hans.
Hún fann til hríslandi vellið-
unarkenndar í sál og líkama að
veizlunni lokinni, en samt var
sem skilningi hennar ykist ás-
megin og ótta hennar einnig.
Hún elskaði þennan mann, og hún
gat séð, að hann elskaði hana
einnig . . . eða girntist hana að
minnsta kosti. Ást þeirra gætí
alls ekki fært þeim gæfu. Þótt
þau giftust, og það var auðvelt að
koma þvi í kring í þá daga, yrði
hún samt að halda heimleiðis og
lifa alla sina ævi í minningum
nokkurra sætra augnablika.