Úrval - 01.02.1975, Blaðsíða 14

12
ÚRVAL
Ég sá bílana aka í friði og ró inni
á strandveginum, eins og þeir væru
fullir af skeytingarlausum, ham-
ingjusömum mönnum.
Skömmu seinna tók ég eftir tré-
girðingarbút, sem flaut skammt frá
mér. Ég svamlaði þangað í von um
að geta notað hann fyrir fleka.
Hann var ekki nógu stór fyrir mig,
en ég lagðist, þversum yfir hann og
leið strax betur, af því að ég var
komin lengra upp úr sjónum á
þennan hátt. Stöðugt hugsaði ég
um þá hættu, sem mér kynni að
vera búin neðan frá. Alls konar
álar, geddur og eitruð sækvikindi
— og hákarla, en ég hélt aftur af
hræðslunni með því að reyna að
tala kjarkinn í mig. í hafi, sem
flóðbylgjan hafði hrært svo dyggi-
lega í, myndu flestir fiskar og kvik-
indi sjálfsagt reyna að halda sig í
stilli niðri við botninn. Þegar mesta
hræðslan fór að réna og ég litaðist
um, kom ég auga á hina. Uppi á
sérlega hárri bylgju taldi ég sjö
höfuð. Sumt af þessu fólki hékk
við brak úr brotnum húsum og
tveir héldu dauðahaldi í tré, sem
rifnað hafði upp með rótum.
,,Halló, þið!“ hrópaði ég. En þau
hrópuðu ekki til baka, þau störðu
bara eins og dáleidd. Þetta voru
allt saman börn. Þegar ég barst
sjálf upp á bylgjutopp, tók ég eftir
litlum dreng. Hann hélt í stóran
bjálka. Hann tók að svamla í átt-
ina til mín og ég til hans.
,,Hvað heitir þú?“ spurði ég.
,,Tómas Fújimótó. Eruð þér ekki
kennslukonan?"
„Jú,“ svaraði ég. Við vorum kom-
in svo nærri að við gátum snert
hvort annað. Aðeins bjálkinn, sem
hann hélt í, og girðingarflekinn
minn, skildu okkur að. Af siðferð-
isástæðum reyndi ég að halda sem
mestu af neðri hlutanum í kafi.
„Hvar varstu, þegar flóðbylgjan
kom?“
„f sturtunni í skólanum," svar-
aði hann. Svo hátt hafði flóðbylgj-
an þá náð! Það var skýringin á
öllum þeim börnum, sem ég hafði
séð.
„Haltu þér nú vel,“ sagði ég þeg-
ar okkur rak sundur. Öll tilfinning
fyrir tíma var horfin, og ég fór að
finna til ákafra verkja. Vinstri
mjöðm mín var gersamlega skinn-
laus og ég fann, að það voru rifur
og skrámur um allan kroppinn. Ég
hafði sjálf bitið í gegnum neðri
vörina og gat ekki lokað munnin-
um, öðruvísi en að það væri mjög
sárt. Mér varð stöðugt kaldara. Það
var töluverður vindur og farið að
rigna, ískaldri úðarigningu. Girð-
ingarflekinn minn var að liðast í
sundur, en nú sá ég annan koma
rekandi í áttina til mín. Loksins
var hann kominn svo nærri, að ég
þorði að synda til hans. Ég náði
taki á honum. Hann var svo stór,
að ég gat, komist öll upp á hann.
en ég varð að gæta þess að liggia
rétt á honum. Annars missti ég
jafnvægið og rann í sjóinn aftur.
Ég held, að ég hafi klöngrast að
minnsta kosti þúsund sinnum upp
á hann. Nú heyrði ég í flugvélum.
Milli ákafra uppkasta reis ég upp
á hnén og veifaði, sem venjulega
hafði ekki annað upp á sig en flek-
inn endastakkst og ég lenti í sjón-
um. En ég klifraði upp á hann aft-