Úrval - 01.02.1975, Blaðsíða 15

ÉG BARST TIL HAFS MEÐ FLÓÐBYLGJU
13
ur og beið vongóð eftir næstu flug-
vél.
Til að drepa tímann gerði ég í
huganum lista yfir alla þá undar-
legu hluti, sem rak framhjá. Ég
taldi átta dauðar hænur, sem áreið-
anlega höfðu verið í eigu nágranna
okkar herra Macone. Svo kom flétt-
aða taskan hennar Fay, sem hún
hafði haft í hendinni í fyrsta sinn,
sem ég hitti hana. Andartaki seinna
kom ein af mínum eigin töskum
fljótandi framhjá. Hún hafði legið
í neðstu skúffunni í snyrtiborðinu
og skúffan var vandlega læst. Svo
kom mynd af frú Macone, sem hr.
Macone hafði alltaf látið standa á
hillu í dagstofunni hjá sér. Gegn-
blaut bók með titlinum bókmennt-
ir og líf, og kommóða Dorothy,
sem hún hafði sjálf búið til úr
appelsínukössum. Hún hafði klætt
hana með ofnu, lituðu basti og
klæðningin var ennþá á henni.
Straumurinn færði mig nú fyrir
nesoddann, sem lá jafnhliða við
ströndina. Laupahoehoe var löngu
horfið og nú kom sykurverksmiðj-
an í Ookala í ljós. Ég gat greini-
lega séð hús verkamannanna og
aftur byrjaði ég að hrópa, en nú
var það að verða of seint. Nú sat
fólk við kvöldverðarborðin ásamt
ástvinum sínum, meðan ég flaut
hér um alein, gleymd og dauða-
dæmd.
En aftur flaug flugvél yfir mig,
og að þessu sinni svo lágt, að ég
sá flugmanninn. Ég veifaði eins og
brjáluð manneskja, lenti aftur í
sjónum og klöngraðist aftur um
borð. En mér var rétt sama. Ég
var ekki í neinum vafa um að ég
hafði sést. Vélin flaug hring, kom
til baka og kastaði einhverju nið-
ur. Ég þurfti ekki nema nokkur
sundtök til að komast að þessum
gula pakka. Á hann var prentaður
einfaldur leiðarvísir, með stórum
svörtum bókstöfum: „Takið í hand-
fangið og gúmmíbáturinn blæs sig
sjálfur upp“. Þetta var auðvelt.
Eins og hendi væri veifað hafði
báturinn blásið sig upp og ég
klöngraðist upp í hann.
Ég lagðist á botninn og slakaði
fullkomlega á. í fyrsta sinn, síðan
ég kom upp á yfirborðið úti við
vitann, gat ég hvílt mig, Ég þurfti
ekki að vera hrædd um að detta
út af eða missa jafnvægið, og það
var heldur ekki nauðsynlegt að
hrópa eða veifa. Þetta var eins og
himnaríki. Þá fyrst tók ég eftir
litlum báti, sem kom í áttina til
mín. Hann var kominn svo nærri,
að ég gat ekki skilið hvers vegna
ég hafði ekki séð hann fyrr. Það
stóð maður alveg frammi í stafni.
Það var Lebert. „Það getur ekki
verið,“ hugsaði ég. „Þess háttar
gerist ekki nema í lélegum rómön-
um.“ En þetta var svo sannarlega
Lebert. Hann var eini læknirinn á
stóru svæði eyjarinnar, og um leið
og hann heyrði um flóðbylgjuna,
flýtti hann sér á staðinn. Á ein-
hvern hátt náði hann sér í bát og
hóf að leita þeirra, sem komist
höfðu af. Hann var í sundskýlu,
en var dásamlega sterkur og traust-
vekjandi að sjá. Hann teygði sig
langt út yfir borðstokkinn og dró
gúmmíbátinn upp að sínum bát, en
bylgjurnar rugguðu bátunum upp
og niður.