Úrval - 01.02.1975, Blaðsíða 80

78
ÚRVAL
hann ekki skemmdist. Hann gat
borið drápsklyfjar yfir gljúpan og
votan sand langtímum saman, án
þess að á honum sæjust þreytu-
merki. Hann hafði gífurlegt mót-
stöðuafl. Það þurfti heila járn-
brautarlest til að drepa hann. Ég
held, að ekkert minna hefði dugað.
Þefskyn hans var háþróað. Hann
snasaði af öllum mat, áður en hann
lét hann upp í sig, ekki bara hverj-
um diski, heldur sérhverjum bita.
Það brást ekki, að hann hnusaði
af hverju sjávardýri, um leið og
hann tók það upp. Hann talaði um
lykt hinna ýmsu dýra, og sérhver
geðshræring og jafnvel hugsanir
báru honum sérkennandi ilm, —
vafalítið tengdan einhverri reynslu,
góðri eða illri. Hann talaði oft um
lykt af fólki, hve sérkennandi lykt-
in af hverjum og einum væri, og
hve breytileg. Og þegar hann var
ástfanginn, var ilmanin honum sér-
stakt fagnaðarefni.
Með hliðsjón af viðkvæmni hans
skyldi maður halda, að svokölluð
vond lykt væri honum óþolandi, en
því var ekki að heilsa. Hann gat
lotið yfir rotnandi vefjaleifar eða
daunill innýfli úr ketti án þess að
virðast taka eftir steggnum. Ég var
vitni að því, að hann skreið inn í
hákarlshræ, sem legið hafði þó-
nokkurn tíma í sólinni, til að ná í
hákarlslifrina án þess að ljós kæm-
ist að henni, og þar var sá versti
fnykur, sem ég get ímyndað mér.
Ed tignaði vönduð áhöld og tæki,
og hafði tilsvarandi ímugust á þeim,
sem voru illa gerð. Oft talaði hann
með foragt um ,,neytendaskran“ —
hluti, sem áttu að grípa augað, en
voru í rauninni lítið annað en
málning og króm. Á hinn bóginn
gladdist hann einlæglega yfir vel
gerðri smásjá. Einu sinni færði ég
honum frá Svíþjóð vandað skurð-
hnífasett, skurðlæknaskæri og fín-
gerðar tengur. Ég man alltaf hvað
hann var yfir sig glaður.
Þar sem með þurfti, var vinnu-
stofa hans óaðfinnanlega hrein og
tækin í stakasta lagi. En íbúðar-
hluti hússins var ekki hreinn. Hann
sagði, að flest fólk borgaði of mik-
ið fyrir það, sem það vildi í raun-
inni ekki, borgaði of mikið í tíma
og fyrirhöfn. „Ef sópað gólf færir
þér þá ánægju, að hún gjaldi fyrir-
höfnina, þá fyrir alla muni sópaðu
það,“ sagði hann. „En ef þú sérð
ekki svo mikinn mun, hvort þú
sópar það eða ekki, er of dýrkeypt
að sópa það.“
Ég held, að hann hafi sett sér
lífsreglurnar einu sinni, þegar
streitan hafði þjarmað að honum.
Hann var þá bláfátækur og þurfti
að sjá fyrir þremur börnum. Hann
lagði þeim lífsreglurnar á ákaflega
hátíðlegan hátt:
„Við verðum að muna þrennt,"
sagði hann við þau. „Ég ætla að
segja ykkur það í þeirri röð, sem
leggja ber áherslu á það. Númer
eitt og mikilvægast: Við verðum að
skemmta okkur eins mikið og við
getum. Númer tvö: Við verðum að
borða eins vel og við getum, því
ef við gerum það ekki, höfum við
hvorki heilsu né þrótt til að
skemmta okkur eins og við gætum
annars. Og í þriðja lagi það sem
minnstu máli skiptir Við verðum
að halda húsinu sæmilega hreinu,