Úrval - 01.02.1975, Blaðsíða 141

STERKAR HENDUR
139
hverju hann kemur svona seint,“
sagði Tigue.
„Svarið bíður í sjónum,“ svaraði
faðir hans. „Kannski fuglarnir, sem
við sáum, geti svarað því.“
„Pabbi bað mig að spyrja að því,
hvort þú gætir komið og hjálpað
honum að ganga frá dyrunum,"
sagði Jackie.
„Með mestu ánægju," svaraði
Pat. „En segðu honum að hinkra
við í einn eða tvo daga. Eg þarf
að gera við netin, það er ekki að
vita, hvenær makrílnum dettur í
hug að koma. Ef það er gat á net-
inu, faira þeir allir þar í gegn.
Næst eftir laxinum er makríllinn
vitrasti fiskur í sjónum.
„Laxinn er óhultur í ánum núna,“
sagði Jackie.
„Af hverju segirðu óhultur?11
spurði Pat Conneeley og leit ein-
kennilega á Jaekie.
..Pabbi segir, að það sé eitthvað
pð í sjónum, og þess vegna sé ma-
kríllinn ekki kominn,“ svaraði
Jackie. Hann reis á fætur og eld-
roðnaði. „Þökk fyrir teið, frú,“
sagði hann. Svo tók hann mjólkur-
fötuna, leit á Eilis og sagði: „Eg á
að fara með þessa fötu yfir til
Reece.“ Svo roðnaði hann meira
en nokkru sinni fyrr.
„Hún súrnar, ef þú flýtir þér
ekki.“ sagði Eilis kuldalega. Drengn
um fannst eins og hurð hefði verið
skellt á nefið á honum. Hann fór,
og var kominn hálfa leið út á að-
alstíginn, þegar Eilis kom hlaup-
andi á eftir honum.
,.Bíddu,“ kallaði hún. „Eg á að
fara með egg til Reece. Svo náði
hún honum og gekk við hlið hans.
Endrum og eins hoppaði hún svo-
lítið, svo dökkt hárið hrundi fyrir
andlit hennar, og við og við laum-
aðist hún til að líta á hann útund-
an sér.
ÞEGAR SÁST EKKI lengur til
þeirra frá húsinu sagði hún: „Ég
þurfti ekki að fara með eggin. Ég
spurði mömmu hvort ég mætti ekki
fara með þau.“
Þetta var annað kraftaverk dags-
ins. Heilagur Brendan hafði gert
tvö kraftaverk þennan dag — ann-
að fyrir vespuna, hitt fyrir dreng-
inn.
Jackie var ekki oft einn með Ei-
lis, en þegar það kom fyrir, gat
hann aldrei fundið neitt til að tala
um. Hann sagði eiginlega aldrei
neitt við hana. Hann þorði ekki að
skýra henni frá tilfinningum sín-
um af ótta við að fá afsvar, eða
að hann gæti ekki komið orðum að
því. Þegar hann velti því fyrir sér,
hvernig hann gæti skýrt henni frá
þeirri virðingu — þeim heitu til-
finningum — sem hann bar til
hennar, roðnaði hann bara ennþá
meira. Svo hann gekk þegjandi með
henni eftir götunni. Honum var
bæði gleði og kvöl af návist henn-
ar.
Stúlkan skynjaði hugarástand
hans og ákvað að stríða honum
svolítið. Hún tók að segja honum
frá strákunum í skólanum á meg-
inlandinu, sérstaklega frá einum,
sem hafði gefið henni sippuband
með handföngum úr tré. Loks kom-
ust þau alla leið að kofa Reece.
MICHAEL REECE VAR að stafla