Úrval - 01.02.1975, Qupperneq 144

142
ÚRVAL
ar eru farnar að þreytast," svaraði
Fomor, „en ef þær fá hægri hend-
ur af eitt hundrað sveinum og
vinstri fætur af eitt hundrað meyj-
um í málsverð, ná þær sér fullkom-
lega aftur.“
„Ég hygg að betra mundi fyrir
þær að hvílast fyrst, en njóta síð-
an máltíðarinnar," sagði Fergus.
„Og ég hef í huga hinar bestu hvíl-
ur, sem við höfum raunar látið
gera til þess að geta tekið með
sæmd á móti ykkur. Sjáið hér, hve
rótt barn mitt sefur í einni slíkri.“
Og hann benti Fomor á litlu dóttur
sína, sem lá í netinu eins og feg-
ursta perla í ostruskel.
„Búið þá um skessurnar í þessu
gulli,“ svaraði Fomor. „Það er best
að þær sofi, meðan verið er að
leita að mat handa þeim.“
FERGUS GAF NÚ tuttugu og
fjórum skipa sinna fyrirmæli um
að strengja á milli sín tólf net,
þannig að tvö og tvö skip væru
samsíða og net strengd á milli
þeirra. Þegar svo hafði verið gert,
var skessunum boðið að leggjast í
þessar hvílur. Þegar þær höfðu
komið sér fyrir, sigldu skipin á
haf út. Þegar þau voru komin
nokkrar mílur frá landi, kallaði
Fergus: „Mananaan sjávarguð, hér
færi ég þér skessurnar!"
í sama bili reis há alda og velti
öllum netunum, svo skessurnar
duttu í sjóinn, og um leið og þær
snertu hafflötinn breyttust þær í
ógurlega kletta. Síðan hafa skess-
urnar tólf staðið þarna úti við sjón-
deildarhring.
Þegar Fergus, sonur Mananaans
kom aftur heim til sín, spurði Fa-
mor, hvert skessurnar hefðu farið.
Þá svaraði Fergus: „Þær fóru að
heimsækja föður minn, og þær voru
svo ánægðar með dvölina hjá hon-
um, að þær ætla ekki að koma aft-
ur.“
„Hvar býr hann?“ spurði Famor.
„Við skulum finna þær og nema
þær á brott frá honum, jafnvel þótt
það kosti heimsendi.“
„Þið eruð frjálsir að því,“ svar-
aði Fergus, „en ég gef ykkur þau
ráð í vegarnesti að fara hægt og
varlega yfir hafflötinn og gæta vel
að. Skessurnar hafa breyst tölu-
vert, en þó munuð þið þekkja þær,
ef þið farið að með gát. Allir vita,
að sá sem reiðin ræður yfir, finn-
ur ekki einu sinni þá skó, sem
hann hefur á fótum sér.“
Svo kallaði Fomor tröllin á ráð-
stefnu. Eftir nokkrar vangaveltur
ákváðu þau að þiggja ráð Fergus-
ar, og héldu af stað og leituðu
vandlega og rólega um öll höf
heims að skessunum sínum. En
þótt þau færu yfir skessurnar,
þekktu þau þær ekki í þessum nýja
búningi, og þegar stormar koma og
litlu trén brotna og stóru trén
svigna, þá er það vegna þess, að
tröllin reiðast hinni löngu árang-
urslausu leit og æða um heiminn
öskrandi af bræði.“
ÞEGAR GAMLI MAÐURINN
lauk sögu sinni, hélt hann áfram
að stakka brenninu.
„Ég hef ekki verið á sjó um
sinn,“ sagði hann, „en mér er sagt,
að það sé varla fisk að fá.“
„Það er enginn fiskur,“ svaraði