Úrval - 01.02.1975, Qupperneq 155

STERKAR HENDUR
153
HANN HEYRÐI OG fann hol-
skefluna djmja á húsinu. Hann
skreið undir borðið og stóð upp
með það á herðunum og aftan á
hálsinum. Hann lokaði augunum,
og lét borðið skella fyrir gluggann.
Hann fann til í fótunum, þegar
hann spyrnti í til þess að loka
glugganum sem allra þéttast, en þá
minntist hann handa föður síns,
sem var svo sterk, að hún gat mol-
að kóralla og mótað steina.
„Gerðu mig nú að karlmanni,“
sagði hann við heilagan Brendan,
og streyttist við af öllum kröftum.
Rokið reyndi að blása borðinu frá
glugganum, en Jackie setti öxlina
við og studdi með báðum höndum.
Enn skall alda á húsinu, löðrið
skvettist inn með borðinu og Jac--
kie fann bak sitt bogna, en hann
gafst ekki upp. Þegar ólagið var
um garð gengið, kom móðir hans
og skorðaði annan eldhúsbekkinn
við borðið til hjálpar syni sínum.
Drengurinn var kyrr, þar sem
hann var. Faðir hans gætti dyr-
anna. Sjálfur gætti hann glugg-
ans. Faðir hans var vinstri hönd
hússins, sjálfur var hann sú hægri.
Hann kjökraði ekki meir.
ÓVEÐRIÐ STÓÐ í þrjá- daga —
sex flóð, eins og eyjarskeggjar
sögðu. Að loknu fyrsta flæðinu
bjuggu þeir Cormac og sonur hans
sig undir að mæta næsta flóði. Þeir
rifu upp gólfið í svefnloftinu og
negldu borðin með bátasaum þvert
fyrir dyrnar, þeim til styrktar.
Borðið varð að vera fyrir gluggan-
um, á annan hátt gátu þeir ekki
lokað honum. Rokið nauðaði úti
fyrir og vældi ofan um reykháf-
inn; það var ógerningur að fara
út, til þess að ná í efni í nýjan
hlera fyrir gluggann. Á hinni hlið-
inni voru tveir aðrir gluggar, en
þeir voru hlémegin og í minni
hættu.
Að þessu loknu biðu þeir næsta
flóðs og síðan þess næsta, og þann-
ig koll af kolli. Hvergi var hægt
að leggjast til svefns. Þau gátu ekki
sofið á loftinu, því úr því rifu þeir
gólfborðin, og auk þess var ekki
ólíklegt, að þakið fyki af húsinu.
í einu horninu hafði það gengið úr
skorðum, en makrílsnetið gegndi
sínu hlutverki og hélt þakinu föstu.
Þau reyndu að taka dýnurnar nið-
ur og gera sér flatsæng, en gólfið
var þakið fíngerðum, votum sandi,
og vindurinn og sjórinn, sem komu
með hann inn um rifur og glufur,
skvettu honum og þyrluðu, svo
meðan óveðrið varði, var sand- og
sjávarbylur í kofanum.
Þegar ljós hins heilaga hjarta á
arinhillunni slokknaði, kveiktu þau
það aftur, og þegar það slokknaði
enn á ný, kveiktu þau það einu
sinni enn. Að lokum setti Cormac
litla lampann inn í stóra, vindþétta
lukt, og þar logaði litla, rauða ljós-
ið þessa daga og var þeim huggun
í harmi.
Á öðrum degi var hönd Cormacs
svo illa leikin, að kona hans varð
að binda um hana á ný. Sandurinn
hafði smogið inn undir umbúðirn-
ar, og særðir fingurnir voru svart-
ir af sandi. Drengurinn horfði á
föður sinn, meðan umbúðirnar voru
fjarlægðar, og þótt þær væru fast-
ar í sárunum og kvikan fylgdi með