Goðasteinn - 01.09.1967, Síða 26

Jón R. Hjálmarsson:
Úr Prándheimsíör 1967
Það var sólbjartur júlímorgunn. Ég var snemma á fótum og ók
■sem leið liggur út að Loftleiðahótelinu í Reykjavík. Eftir nokkra
bið settist ég upp í áætlunarbifreið og hélt suður á flugvöilinn við
Kcflavík. Þar varð aftur nokkur töf, en svo kom kallið. Dyr luk-
ust upp, og hópur ferðalanga gekk út á flugvöllinn og um borð í
flugvél, sem stóð þar á brautinni og ljómaði í morgunbirtunni. Brátt
dundu hreyflarnir og vélin rann eftir vellinum hraðar og hraðar,
þar til hjólin slepptu hrjúfu yfirborði hans, og drekinn leið ská-
hallt upp í loftið á vit sólaruppkomunnar. Ferðin til Noregs var
hafin.
Það er sannarlega áhyggj ulítið iíf að vera farþegi í millilanda-
flugvél og vel séð fyrir þörfum manna um mat og drykk. Fólk sit-
ur í hægum sætum, snæðir ljúffenga rétti og sötrar kaffi, meðan
farkosturinn brunar áfram yfír lönd og höf í margra kílómetra
hæð. í sjónhendingu sé ég hnjúka Eyjafjallajökuls og Öræfajökuls
líða hjá, og brátt tekur við hafið blátt og slétt. Stundarkorni síðar
má greina Færeyjar, þar sem þær rísa brattar úr sæ, og brátt er
komið að ströndum Noregs. Flogið er hátt yfir fjöllum og dölum
um skeið, en fyrr en varir tekur vélin að iækka fiugið. Hún hnit-
ar hringa yfir flugvellinum við Osló og rennir sér síðan mjúklega
niður og nemur staðar. Við stígum út og höfum norskt land undit
fótum.
Ég hraðaði mér ásamt samferðafólki mínu, Magnúsi Jónssyni
24
Goðasteinn