Goðasteinn - 01.09.1967, Side 64

byrjaðar að raka, þegar við veittum því eftirtekt, að tveir sót-
rauðir reiðingshestar stóðu uppi á annarri Upptakatorfunni, og er
við gættum nánar að, sáum við þrjá menn þar að verki við að taka
saman hey og binda það í bagga. Þetta þótti okkur undarlegt, viss-
um ekki til, að búið væri að slá torfurnar en datt þó í hug, að
einhver nábúi hefði fengið þar slægju og slegið án þess við vissum.
Bráðlega varð okkur þó hugsað til þess, að ófært var með hesta
upp á torfurnar, og um leið vissum við, að þetta var eitthvað, sem
erfitt var að skilja eða skýra.
Við horfðum góða stund á heyverk þessara ókunnu manna og á
hesta þeirra, sem stóðu samanbundnir á torfunni, litum jafnvel af
þeim og á þá aftur án þess að nokkuð breyttist, en þar kom, að
allt hvarf okkur, og torfurnar stóðu auðar eins og áður.
Þetta er eitt af því, sem ég hef alltaf átt erfitt með að skýra sem
cintóma ímyndun, því þarna vorum við báðar systurnar til frá-
sagnar.
Skráð eftir frú Þorgerði Erlingsdóttur í Sólheimakoti í Mýrdal.
II.
Sagan um Svetlu
Mamma sagði mér söguna um Svetlu. Mamma ólst upp í Stein-
um undir Eyjafjöllum með konu, sem hét Helga Hjörleifsdóttir.
Ættfólk Helgu, sem bjó í Steinum, hafði átt kú sem hét Svetla, og
frá því var saga hennar komin.
Svetla hafði verið mikil gæðaskepna. Auk hennar átti bóndinn
eina kvígu. Þá um sumarið heyjaðist svo illa, og um haustið kom
það til tals hjá húsbændunum, að það verði bara að lóga henni
Svetlu, því hún sé langtum þyngri á fóðrunum. Húsmóðirin hafði
oft látið mjólk til konu, sem hún taldi, að væri vinkona sín úr
öðrum heimi, lét hana einhvers staðar fram í bænum, þar sem
hennar var alltaf vitjað. Nú dreymir hana, þegar átti að fara að
62
Goðasteinn