Mímir - 01.06.1996, Síða 9

„Og þið lítið til okkar
br autry ðj endanna! ‘ ‘
Viðtal við fyrsta formann Mímis
Undirrituð, núverandi for-
maður Mímis, Hildur Gróa
Gunnarsdóttir, var send til
fundar við Finnboga Guð-
mundsson fyrrverandi
landsbókavörð ogfyrstafor-
mann Mímis. Við spjölluð-
um um ýmislegt viðkomandi
Mími og birtist eitthvað af
því hér á eftir. Finnbogi
lumaði á mörgum góðum
sögum frá námsárunum,
bœði af samstúdentum og
kennurum og fékk ég að
heyra nokkrar. Honum þótti
þó vissara að sumar yrðu
áfram einungis varðveittar (
munnlegri geymd og verður
sú ósk hans virt.
H — Mig langar til að byrja á því að spyrja þig
um aðdragandann að því að Mímir var stofnaður.
F — Það var verið að stofna þessi félög eitt af
öðru í deildunum, við höfðum rætt þetta dálítið og
komum okkur saman um að tímabært væri að
stofna félag.
H — Núna eru um tvöhundruð manns skráðir í
íslensku og óhætt að segja að það sé fólk úr öllum
áttum. Var þetta ekki fámennur og samstæður
hópur á þínum tíma?
F — Jú, jú við vorum náttúrulega ekki margir
og flestir á sama aldri en það var einn og einn eldri
innan um.
Finnbogi sýnir mér bókfrá 1951 sem er afmœlis-
kveðja til Sigurðar Nordals frá yngri nemendum
hans. Þar sést vel að hópurinn er ekki stór og
einungis hluti þeirra sem skrifa undir kveðjuna
voru, efsvo má segja, samferða honum í náminu.
H — Þessi afmæliskveðja segir í raun meira en
mörg orð um hve samstilltur hópurinn hefur
verið, nemendur fáir og mjög fáir kennarar. Ég
held að það yrði ærinn starfi fyrir okkur að útbúa
slíka kveðju til allra kennaranna okkar núna.
F — Jú, það er óhætt að segja það að hópurinn
var mjög samstilltur. Ég man eina sögu í sambandi
við nemendafjöldann. Þegar verið var að vígja
Arnagarð var þangað boðið mörgum úr fræðun-
um og meðal gesta þar var Bjarni Benediktsson.
Hann leit yfir hópinn og sagði svo; „ósköp eru þeir
orðnir ntargir þessir norrænumenn." Ég vék mér
þá að honum og sagði við hann, af því að lögreglu-
stjórinn stóð þarna rétt hjá okkur; „ja, sú var tíðin
að það voru ekki nema tvö pólití í Reykjavík.“
H — Hafið þið haldið hópinn eitthvað eða bara
fylgst hver með öðrum eins og gengur?
F — Við hittumst helst á rannsóknaræfingum.
Við vorum einungis fimm, sem lukum prófi vorið
1949 og af þeim eru tveir dánir. Einn af eldri
nemendum deildarinnar fór í próf með okkur en
hætti í miðju kafi. Hann ætlaði að reyna aftur
síðar, en varð þá fyrir bíl rétt áður en prófið
byrjaði, fótbrotnaði og var fluttur á spítala. Við
7