Mímir - 01.06.1996, Blaðsíða 42

var komin út þá sagði ein ágæt kona við mig að
þegar hún hefði lesið bókina hefði hún hugsað:
„þessi kona þarf bara að koma heim.“ Það var
mikil heimþrá í þeirri bók og ég held að hún hafi
verið alveg inni í þessari íslensku hefð, heimþrár-
hefð eða útlegðarhefð.
Pólitík er yrkisefni margra Ijóða þinna en þó
finnast varla beinskeyttar orðsendingar eins og svo
mikið var ort afá tímabili. Var aldrei pressa á þér
að yrkja beinskeyttar um stjórnmál?
Ég held að pressan hafi aðallega komið að inn-
an. A þessu tímabili, þegar pólitíkin var mikill
partur af lífi manns, og þessi barátta, maður var
alltaf að berjast fyrir einhverju, þá var ég oft dálít-
ið fúl út í sjálfa mig einmitt fyrir að geta ekki ort
beinskeyttar. Ég sat og nagaði blýanta og reyndi
eins og ég gat að yrkja einhver svona hvatningar-
ljóð en það tókst aldrei, eða mér fannst það aldrei
takast. Yfirleitt held ég að mín leið í pólitískum
kveðskap hafi verið tilfinningaleg. Það er ein-
hvern veginn svo erfitt að yrkja um það sem ekki
er komið á tilfinningaplanið. Sumt í pólitíkinni fer
inn á þetta tilfinningaplan, og þá getur orðið úr
því ljóð. Dæmi? Kannski Nóvemberljóðin í Höfði
konunnar. Ég treysti mér ekki til að útskýra þau
ljóð.
ÞRIÐJA NÓVEMBERLJÓÐ
Einsog að missa guð og hafa aldrei átt hann
einsog að standa
ferðbúin
á hafnarbakka
og horfa á skipin
sigla hjá
einsog að missa
eitthvað
sem enginn átti
(Höfuö konunnar)
Pú hefur heiminn undir í Ijóðum þínum, notar á
einum stað frasann „sambýlismenn á þessari
stjörnu" og í öðru Ijóði fjallarðu um skeytingar-
leysi okkar gagnvart fjarlœgum heimshornum.
Ertu alþjóðasinni?
Ég var það þá, mér fannst ég a.m.k. vera mikill
alþjóðasinni. Þegar maður er árum saman svona
langt í burtu, í allt öðrum menningarheimi, þá fer
maður að skynja heiminn öðruvísi. Þegar þú horf-
ir á landakort á Kúbu er Evrópa rosalega langt í
burtu og þótt hún skipti miklu máli, er hún ægi-
lega fjarlæg. Nafli heimsins var það sem var að
gerast í Suður-Ameríku og Bandaríkjunum og þar
í kring. Þá áttar maður sig á því hvað hlutirnir eru
afstæðir og samt er alls staðar fólk og alls staðar
einhver vandræði og vesen.
En skeytingarleysið finnst mér ennþá alveg
hrikalegt. Og það er náttúrulega ekki bara á al-
þjóðavísu heldur líka gagnvart stórum málum
hérna hjá okkur. Ég hugsa bara ekki eins mikið
um þetta núna og ég gerði hér á árum áður. Ég er
kannski orðin gömul og þreytt á þessu, það er ekki
af því að ástandið hafi batnað neitt mikið. Það er
líklega einhver deyfð í manni, eða vonleysi
kannski. Maður hefur ekki lengur trú á að hlutirn-
ir breytist, hvað sem maður hamast.
Hefurðu tekið þátt ípólitík á öðrum vettvangi en
í Ijóðunum?
Ja, það fer eftir því hvað maður kallar pólitík.
Ég hef verið í Alþýðubandalaginu svona öðru
hverju, ég veit ekki hvort það heitir að taka þátt í
stjórnmálum. Ég hef svo sem aldrei verið nein
stjórnmálamanneskja. Það sem höfðaði mest til
mín af því sem við getum kallað pólitík er þessi
alþjóðahyggja og svo kvennabaráttan, sem er
náttúrulega líka alveg þrælpólitísk. Ég var í Rauð-
sokkahreyfingunni í nokkur ár en ég tek ekki þátt
í kvennabaráttunni núna. Þó snýst hún um mál
sem brenna alltaf á manni, þessa hluti sem maður
er alltaf að hugsa um sem kona, þetta strögl að
vera kona í þessum heimi sem karlar hafa búið til.
NOSTALGÍA
Ég sakna ekki þess sem var
ég trúi ekki á fegurð
fortíðarinnar
en draumanna
minnist ég með trega
nú þegar kólnar og dimmir
og bilið vex
milli þess sem er
og þess sem átti að verða.
(Nú eru aðrir tímar)
Það vœri spennandi rannsóknarefni að fylgja
konunni í Ijóðum þínumfrá Þangað vil égfljúga til
Höfuðs konunnar, frá barni til fullorðinsára.
Maður hefur á tilfinningunni að hún sé skyld þér
þessi kona, er hún það?
40