Skírnir - 01.01.1846, Blaðsíða 8

10
allt á tjá og tundri þegar pápiskur klerkur allt í
cinu seudi biakupi aíuum opinbert bréf og setti
ofaní vib liann fvrir öllum pápiska söfnubinum;
það datt mest ofan yfir þá aS hann skyldi þora
slíkt, og svo fylgdu margir llonge, eins og vant
er aö vera, þegar fyrst er forsprakkinn. Eins
var á sextándu öld; margur var fyrir Lúters dag
kominn að raun um, á hvað völtum faeti trúar-
lærdómar pápiskunnar stæ&i margir hverjir, enn
engin þorÖi ab bera sig upp nema hann, og þvi
var hann, sá hann var, og því gengu þúsundir og
aptur þúsundir i flokk með honiira, þegar hann var
fyrst búinn að ryðja liinum nýja lærdómi nýja
braut. þessi trúarhreifíng er þessvegna að þvi leiti
ólík mörgu, sem annars kemur upp á vorri Óld,
og ekki er nema uppþot ein, afc hún á sér til
styrktar sannfæring og söknuð margra. þessutan
er hún ekki ný, heldur aðeins ný tilraun mann-
kynsins að hreinsa trúna. Ber þab sérilagi til þess,
að andi timans og aldarliáttur heíir lengi gengið
pápiskunni 'ámóti. Skriftamálið, sem er öllum
pápiskum brýn skylda, hefir lengi þókt vera frel-
sisrof og gagnstædt helgi samvitskunnar, hafa þvi
sumir vanrækt það, þó við lægi að vcrba settur útaf
sakramentinu, og ástundum liarðari ströif; sumir
hafa raunar haldið þab, enn aðeius til mála mindar
og án þess að fylgja anda þess. Stríbið ura hjóna-
banil milli pápiskra og prótestanta hefir móbgað
roargar málsmetandi pápiskar ættir; katólskum
feðrum og mæðrnm hefir þókt það rof á húshelg-
inni, að kirkjan vildi skerast i hverjuin þau gjæfi
dætur sinar, eða hverrar trúar konur að synir