Skírnir - 01.01.1846, Blaðsíða 35

37
vefjast fyrir Frökkura; Tsjerkessar fyrir Rössum;
Sjeikar fyrir Enskum. — A Sýrlandi eru stööugt
gömlu óeirÖirnar miili [jjóÖflokkanna á Líbanon,
einkum Drúsa ogMaróníta, og {)ó ab Evrópnmenn
skerist í leikinn, þá eru |)eir eigi fyrr frá horfnir,
enn allt er komiÖ i sama lag og áfeur. — Allt
ber það með ser, aö Vesturálfumenn, Asíumenu
og Afrikumenn óttast ekki lengur Norðurálfubúa;
þeir sjá, hversu álfur^ þeirra er ríkari og frjóf-
samari, þeir sjá liversu þeir eru fjölmennari, og
serilagi hljóta afe verða það er fram liða stundir.
Eptir því sem mentanin eykst meðal þeirra, og
þeir fara afe þekkja betur sögu sjálfra sín, svo sjá
Asínmenn og Siifeurálfiibúar, að sú var tíðin, þegar
Evrópa gat ekki staðið heimsálfu þeirra á sporði,
og Austurálfumenn þurfa ekki að fara svo lángt
aptur eptir í sögu sina, til þess að sjá hvað voða-
ieg ein einasta þjóð meðal þeirra var voldugustu
ríkjum Norðurálfunnar. þafe fer ekki lijá því, að
þeim hleipur kapp í kinn, þegar þeir lesa um
Dsjingiskan og Tamerlan, og því lengur sem þeir
lesa, þess hættara verður Evrópu. Sagan sýnir
það bæfei með lönd og álfur, að þau ega altend
timan fyrir sör, þegar þau vantar ekki stærð og
innbúamergð; því mentan og framfarir koma með
sögnnni. Mitt er eins víst, að þó þess sö dæmi,
að lítife land og fábyggt hafi einhvern tíma átt sör
sögu, þá hlýtur það þó að hníga undir annafe
stærra og voidugra, þegar frá líður, og á sér aldrei
síðan uppreistar von, nema svo afe eins sérlegar
kríngumstæður, svosem t. d. afskekkt afstaða, og
þviumlikt, lijálpi til. því er það; afe mér skilst