Skírnir - 01.01.1846, Blaðsíða 9

11
þeirra ætti; hversu naufcugir sem sjálfir pápískir
allo-pt kunna aÖ vera, verða [>eir |)ó aöfylgja aldar-
straumnum, og [>ví hefir þeim einnig veriö illa við
ab sjá páfavaldið á seinni árunum aukast og vaxa,
serílagi fyrir tilstyrk hinna svonefndu jesúmanna,
sem um lángau aldur ekki hefir borið eins mikið
á, einsog einmitt siðustu tvö eða þrjú árin; því
í ár hafa þeir jafnvel látið til sin taka í löndum
prótestantatrúar, hafa þeir, að gömlum vnnda,
tekið hálfvaxin börnin, og viljafe tæla þau frá trú
sinni, til að taka upp pápfsknna. Loksins hefir
pápiskan lengi átt harða óvini, þar sem slíkir menn
eiga i hlut, sem- meira< er um veraldlegar annir
og ágóða að gjöra, enn urn trúarmálefni, og sem
þó altfend heldur fylgja þeirri trúnni, sem fríari
gefur henduruar, og það er prótestantatrúin. þá
kom hinn heilagi kyrtill í Tríer i ofanálag, og
þó nú huudrað þúsundir manna verfei taldar, sem
trúðu gömlum kyrtli einsog nýju neti, og gjörðn
hann að andlegu miðbiki trúar sinnar, þá er óhætt
að fullyrða, að mörg hundruð þ.úsundir, sem ekki
verða taldir, lögðu engan trúnað á slíkt, til þess
er hávaðinn af mönnum of mentaður, eða þá að
öðrum kosti of vautrúafeur. þvf lek allt svo laust
fyrir, og neistiun sem tendraði, kom frá Slesfu
og landamærnm Pólenalands.
[uisundum saman sögðu' raenn lausu við páp-
fskuna, og þafe sér i lagi þar, sem pápiskir og
svo nefndir ú I tr » mo n ta n ski r (□: páfavaldinu
liáðir) klerkar voru búnir að æsa fólk og ýfa með
kenningnm sfntim, þar sem i sama bænum voru
búsettir bæði pápiskir og prótestantar, og þegar