Skírnir - 01.01.1846, Blaðsíða 11

13
[)ó föst undirstaða undir þessari trúarbótartil-
rann, að því leiti, sera þessir „nýpápísku” ellegar
„þýskpápísku” raenn, ellegar „Ijósvinirnir (Licht-
freunde)” láta ser annt nm, að þagga niSn'klerka-
ofsanum og leiða páfavaldið að þeim takmörkuin,
sem trúarbót sextándu aldar og npplýsíng nýrri
timanna hefir sett því. Annað raál er það, hvort
þeir hafa sjálfir nógann andlegan kjark til að yfir-
buga páfaveldið , ellegar ryðjn, trúnni nýja braut;
það kynni að vera efamál; því flestir þeirra hafa
sjállir alist upp í fávitsku pápiskunnar og ekki
einusinni notið kennslu jesúmanna, sem af páp-
ískum eru hest að sfer um flesta raentan. Hitt er
meira vert, að þessi tilraun er svosem vottur þess,
hversu hætt pápiskunni sjálfri er nema svo ab
eins hún lagi sig meir og meir eptir prótestanta-
trúnni; og gjöri hún það þá er henni lika hætt,
því þá hættir hún aubsjáanlega ab vera pápiska.
Ritníngargreinin: „andinn lifir, enn bókstafurinu
deyr”, er sá vöndur, sein Ronge, Czerski og Kerbler
hafa á pápiskuna, og það verður líka efalaust sá
bitri brandur, sem pápískan og hver trúareinok-
un, sem er, hlýtur.að falla fyrir.
Aminning hlýtur pápiskunui, þó hvernin sem
fer, að vera í því að áhángendur hinna „nýpáp-
ísku’’ aukast með hverjum degi; að minnsta kosti
hatast þeir útaf lífinu við forsprakkana Ronge,
Czerski og Kerbler; halda menn þeir hafi boðið
fe til höfubs Ronge og víst er það, að bændur í
þorpi hjá Koblenz vib Rínará hengdu líkneski hans
svosem til merkis um hvað þeir mundu gjöra við
Ronge sjálfaun, ef þeir næðu honum. Satt er