Skírnir - 01.01.1846, Blaðsíða 37
39
utatiríkiá í afskiptum vife Iiinar þjófeirnar. j)ó kou-
úngnr falli frá, |)á er meö lögum og tilskipunum
svo í garfclnn búiö, að allt gengur hinn sama gáng,
einsog áður. Lagaskipan og lagafyIgi, reglugjörðir
og stjórnarhagir eru svo eiuskorðaöir, að ekki
losnar um það, fió konúnginn vanti. I Evrópu
allri saman vega öll ríki svo salt hvert á móti
öðru, að ekkert þeirra getur misboðið öfcru, nfc
aukið um of vald sitt, án þess hin skerist i
og stemmi stiga fyrir ótilhlýfcilegum uppgángi
[icirra. [>að er einusinni komið það lag á,
afc öll NorðuráTfan er svosem í jafnvægi, og að
engin partur hennar gnæfir uppúr, eða er öðrmn
meiri, svo [iafc sfe. [)ví sum löndin eru einkum
veik af þvf þau eru svo sterk, .t. d. Rússland;
önnur ern sterk af [iví [iau eru svo veik, einsog
t. d. Danmörk. Öll hin löndin hafa gát á afc Rúss-
landi vaxi ekki megin um of, öll hafa það grun-
samt og gjæta því vandlega taurahaldsins; en þar
sem veikt land á í hlut, þar hefir hvert ríkið
augafc á öðru, að þafc ekki ágyrnist hið veika landifc
eða misbjóði því, og því veikara sem eitt landið
er, þess styrkvari vörn hefir það af hálfu allra
hiuna ríkjanna, sem gruna hvert annað, og þora
því ekki heldur að brydda á neinum ójöfnnði við
litla ríkifc, af því þau óttast'hvert annað. Jiegar
svo er koinið, þá er konúnguuum lika rninni hætta
búin hverjum af öðrum, enn forðum, þegar Tikifc
fylgdi þeim, og sá sera konúngi náði, náði líka
heilli þjóð, ellegar að minnsta kosti geypilegu
lausnargjaldi fyrir hann. Nú fær sá konúngur sem
öðrum konúngi nær, ekki einasta ekki ríki hans,