Menntamál - 01.04.1962, Blaðsíða 15

MENNTAMÁL
5
var á sinni tíð þar fremstur í flokki. Hingað til höfðu
heimilin verið skóli, foreldrarnir, amma og afi fræðar-
arnir. Merkir alþingismenn, t. d. Björn M. Ólsen, mæltu
gegn skólafrumvarpinu á þeim grundvelli, að með laga-
boði um fræðslu barna myndi heimiliskennslan falla nið-
ur og taldi hann það mikið afhroð fyrir þjóðina.
Undir þetta tóku margir menn þá og æ síðan með
þeim aðalrökum, að með heimakennslu sé öll þjóðin við
nám. Um gagnsemi heimakennslu efaðist því enginn í þá
daga, en ýmsir töldu þá og enn í dag, að heimiliskennsl-
an fengi með skóla og kennara ómetanlega lyftistöng og
hjálp, enda mun reynslan hafa sýnt það, að sú móðir,
sem kenndi barni sínu meðan enginn skóli var til, hætti
ekki að hlýða því yfir, þó að barnið fengi námsefni sitt
ákveðið af kennara. Fjöldi heimila sinnti ekki börnum
sínum og þeim varð að hjálpa. í sambandi við heimilis-
kennslu fyrri daga, má ekki gleyma því, að prestastéttin
átti mikinn og góðan þátt í því fræðslustarfi.
Kennaraskólinn setti sinn svip á kennslumálin. Frá
honum útskrifuðust á þriðja tug kennara árlega frameftir
árum. Smátt og smátt dreifðust þeir um landsins byggðir
og leystu af hólmi þá menn, sem gripið var til, meðan
alger skortur var á sérmenntuðum mönnum til kennslunn-
ar.
Víða var ástandið mjög bágborið. Aðbúð öll hin aum-
asta og kennslan eftir því. Við, sem lögðum leið okkar í
Kennaraskólann, vissum svo sem vel, hvað beið okkar.
Við mundum líka vel eftir okkar námsárum í bernsku.
Kennslustofurnar voru kaldar kytrur og blessaðir læri-
feðurnir alltaf illa haldnir og oft fáfróðir og miður vel
til leiðsagnar fallnir. Þó megum við seinni tíma menn
ekki lasta okkar föllnu vini. Þá skorti sjaldnast Ijúfan
vilja til þess að láta gott af sér leiða, flestir þeirra munu
hafa verið mildir við börnin og þeir kenndu okkur að
stauta og draga til stafs. Allt þetta, sem miður fór, þekkt-