Menntamál - 01.04.1962, Blaðsíða 73

MENNTAMÁL
68
ar skoðanir í trúmálum eða stjórnmálum, sem einangra
foreldrana frá öðru fólki, takmarka að sjálfsögðu mögu-
leika barnanna til vináttutengsla við jafnaldrana. Auk
þess getum við gengið út frá því, að börnin hafi hlotið
að erfðum skapgerðareinkenni, sem kynnu að valda ein-
angrun.
Ef kennarinn veitir því athygli, að einhver nemandi
forðast félagana, reynir hann að sjálfsögðu að leita or-
sakanna og ráða bót á því, ef unnt er. Slík dæmi eru
yfirleitt mjög fátíð. Hitt er algengara, að í ljós komi
framir nemendur, sem leita mjög eftir vináttutengslum
við ýmsa, en tekst ekki að ná þeim árangri, sem þeir
óska. Þá er oft gott að fá hjálp frá einhverjum aðstoðar-
mönnum í bekknum. Rannsóknir Reiningers1 hafa sýnt,
að vissir nemendur hafa þörf fyrir að hjálpa og annast
um aðra. Aðstoðarmennirnir hafa ósjaldan hæfileika til
þess að nálgast aðra með nærgætni og háttvísi, án þess
að sýna áleitni. Hafi aðstoðarmaðurinn ekki þegar haft
samband við hinn einangraða, reynist yfirleitt auðvelt
að vekja áhuga hans fyrir verkefninu. Venjulega þarf
ekki annað en að víkja að því eins og af hendingu í sam-
tali „undir fjögur augu“, að „Árni eigi dálítið erfitt.
Hann vill áreiðanlega mjög gjarna vera með í flokki,
en félagarnir færast undan. Ef einhver tæki hann að sér,
mundi hann verða glaður og finna, að hann væri ekki
einmana, stæði ekki einn.“ Aðstoðarmaðurinn laðar aðra
að flokknum, og þannig kemst hinn einangraði í sam-
bönd, sem hann hefði ekki sjálfur náð.
Frá félagslegu sjónarmiði vinnur uppalandinn með
mjög ósamstætt „hráefni“, og stendur öðru hverju and-
spænis verkefnum, sem engin svör fást við. Þau þarf að
reyna að leysa eins vel og unnt er.
Vegna hinnar almennu og augljósu tilhneigingar barn-
1) K. Reininger: Das soziale Verlialten von Schulneulingen.