Menntamál - 01.04.1962, Blaðsíða 66

56
MENNTAMÁL
Uppeldi er ekki fólgið í velmeintu masi um bróðurhug
og kærleika til náungans. Ekki skulu bornar brigður á
það, að rétt orð í tíma talað getur miklu til vegar komið.
En tilfinning fyrir drengilegum leik, samstarfshæfni,
kærleikur, allt þetta þroskast við örvandi, persónuleg
kynni og samstarf, látlausa þjálfun, sjálfsgagnrýni og
sjálfstjórn. Með vel skipulögðu skólastarfi getum við veitt
það uppeldi, sem á vissan hátt bætir mjög uppeldi heimil-
anna.
Til þessa hefur verið unnið á móti samstarfi og kynn-
um nemenda í skólanum. Eins manns skólaborð hafa ver-
ið í tízku, ekki til þess, að auðvelt væri að raða þeim
saman við flokkavinnu nemenda, heldur til þess að geta
staðsett þau þannig, að auðvelt væri að koma í veg fyrir
samstarf og kynni nemenda.
Hvers vegna er skólinn eins og hann er? Ástæðurnar
til þess eru margar. Við höfum erft skólafyrirkomulagið
frá forfeðrum okkar. Það hæfði annarri öld en þeirri,
sem við lifum á. Nemendahóparnir voru stórir, — og víð-
ast hvar eru þeir enn allt of stórir. Og þegar nemenda-
fjöldi í hverjum bekk er mikill, verður hernaðarlegt fyrir-
komulag nauðsynlegt. Nemendurnir verða allir að vinna
sama verkefnið hverju sinni, til þess að kennarinn geti
ráðið við hlutverk sitt. Hann getur verið neyddur til að
beita ,,bekkjarkennslu“ í ríkara mæli en hann hefði vilj-
að. Við erum íhaldssöm, þegar um er að ræða uppeldi
og kennslu, og við höfum því sem uppalendur tilhneig-
ingu til að beita sömu aðferðum og fyrirrennarar okkar
notuðu.
Það er einnig fleira, sem hér grípur inn í. Á kennara-
móti nokkru bar öllum saman um, að auðveldast væri að
kynnast nemendunum í útilegum, skólaferðum og á skóla-
hátíðum. Þessir fágætu viðburðir veita meiri kynni, gefa
gleggri upplýsingar um sérkenni og persónuleika nemend-
anna heldur en hinar daglegu samvistir í skólastofunni.