Nýtt og gamalt - 01.01.1914, Qupperneq 60

58
um, ef hann veldur mótsögnum eða
dregr.r úr guðdómsljóma frelsarans,
(eins og t. d. er um sýrlenska þýð-
ingu, sem kend er við frú Lewis).
Á hinn bóginn eru aðrir svo fast-
heldnir við venjulegustu leshættina,
að tilfinningar þeirra virðast
ráða eins miklu og .dómgreindin,
þegar þeir skrifa um þessi efni. —
Kemur þetta einkum í ljós, þegar
textafræðingar eru að dæma um
ritvissu orða eftir svo nefndum „innri
ástæðum", eða eftir því hvað „senni-
legast sje“ að höfundurinn hafi ritað.
— Þar getur trúartilfinningin hæg-
lega valdið röngum ályktunum, og
eru því slíkar ástæður miklu var-
hugaverðari en ytri ástæðurnar. —
Má þar nefna til dæmis tvær megin-
reglur hvor annari varasamari, enda
þótt sumum textafræðingum þyki
þær ágætar. Önnur er sú, „að af
tveimur eða fleiri fornum iesháttum
sje sá þungskildasti líklega frumleg-
astur", af því að skrifararnir sjeu
líklegri til að útskýra þungskilin orð
heldur en hið gagnstæða. — Stund-
urn getur þetta færst til sanns vegar,
en auðsætt er samt, að ógætinn af-
skrifari getur með þvi að sleppa úr
orði eða skrifa orð skakt gjört setn-
ingu þungskildari en áður var, nema
gjört sje ráð fyrir þeirri fjarstæðu,
að hver meðal skrifari n. t. á liðn-
um öldum hafl verið ritfærari maður